1.6. Nieudana ucieczka

Może jeszcze zdążycie przeczytać przed szkołą, ale później będzie was żżerała ciekawość xd (tak tylko mówię) ♥

 _____________________________________ 

 Głośne dźwięki "I want" rozwalały mi bębenki w uszach. Obudziłam się.
- Czy ktoś mógłby to do cholery wyłączyć? - powiedziałam zachrypniętym głosem. Pulsujący ból rozwalał mi głowę. Zaczęłam masować skronie, zdarzenia sprzed kilku godzin były zamglone.
"Nadal jestem za kulisami. To tłumaczy muzykę" - pomyślałam przywołując detale z wcześniej. Pokój był nieco inny. Tylko stolik na przekąski, zawalony koncertowymi ciuchami Hazzy także tu był.
Nagle uderzyła mnie pewna myśl - "Jestem jedyną osobą w tym pokoju! Jestem sama! Soph, czy nie sądzisz, że to idealny moment aby się stąd wynieść?"
Wstałam z kanapy chwiejąc się lekko. Ruszyłam w kierunku drzwi, które wydawały się wybawieniem. Moje serce przyspieszyło gdy złapałam klamkę i przekręciłam nią lekko. Zdziwiona i zaskoczona uchyliłam drzwi. Nie były zamknięte? Dziwne. Harry nie mógłby chyba być aż tak lekkomyślny, prawda?  Znaczy, skoro twierdził, że należę do niego, to chyba nie ułatwiłby mi ucieczki. Albo myślał, że będę spała przez cały ten czas.
Rozmyślałam w duchu, gdzie znajduje się haczyk. Bach. Najgorsze co mogłoby się zdarzyć, to to że mnie złapie i znów "ukarze", a to znaczy, że będzie mnie pieprzył do nieprzytomności. Zadrżałam na samą myśl, a moje uda dały o sobie znać. "Nie będzie zbyt przyjemnie, gdy znów mnie złapie."
Zbierając całą swoją odwagę wyjrzałam za drzwi. Rozejrzałam się w obie strony długiego korytarza, ale nie było tam żywego ducha.
Ostrożnie zamknęłam drzwi swojego "więzienia". Na palcach przebiegłam drogę do bocznego wyjścia. Ciało zalewało mnie coraz nowszymi falami bólu, a mięśnie wręcz krzyczały. Jednak musiałam kontynuować ucieczkę i zignorować pulsujący ból. Usłyszałam, że piosenka chłopców własnie się kończy.
"O kurwa!"
Przyspieszyłam i pokonałam resztę drogi w dół korytarza wyskakując przed drzwi wyjściowe z hallu. Ściany wokół mnie drżały od krzyków tłumu gdy chłopcy się z nimi żegnali. Usłyszałam otwierające się drzwi i spanikowałam, gdy ich głosy z każdą chwilą stawały się głośniejsze i wyraźniejsze.
Potknęłam się zbiegając po bardzo wąskich schodach. Moje serce przyspieszyło, bijąc nierównomiernie. Już widziałam jak spadam w dół, obijając się o kolejne schodki. Przerażona zamknęłam oczy, ale nic się nie stało. Nie upadłam. Czyjeś silne ramiona zamknęły mnie w mocnym uścisku.
- Uffff - otworzyłam oczy, byłam jednocześnie zaskoczona i zszokowana. Znieruchomiałam, widząc niesamowite tęczówki, które rozpoznałabym wszędzie.
- Co do dia...- zaczął Niall, ale szybko uciszyłam go namiętnym pocałunkiem. Poczułam jak jego mięśnie rozluźniają się i po chwili oddał pocałunek.
- Czy. Nie. Powinnaś. Czasem. Być na górze? - zapytał między pocałunkami. Odsunął apaszkę i zaczął całować moją szyję, ssąc i liżąc każde możliwy skrawek. Jęknął popychając mnie na ścianę. Złapał mnie w talii i podniecony naparł na mnie swoją miednicą.
- Niegrzeczna z ciebie dziewczynka Soph, wiesz o tym? - wymruczał, przybliżając się jeszcze bardziej. Przyciągnęłam go do siebie, modląc się, aby Harry nie pojawił się na szczycie schodów. Nagle blondyn przestał mnie dotykać i lekko dysząc powiedział cicho, jakby czytając mi w myślach:
- Powinienem oddać cię teraz Harremu.
- Proszę nie! On mnie zabiję, za próbę ucieczki! Proszę, zrobię wszystko! - błagałam go. Blondyn westchnął i przejechał rękę po włosach. Ostrożnie ujął moją twarz w dłonie patrząc na mnie czule, ale było coś w jego oczach, czego nie potrafiłam zinterpretować.
- Dobra, nie powiem mu... ale jest pewien problem, który mogłabyś dla mnie rozwiązać.
- A mianowicie? - zapytałam niepewnie. Jeszcze raz naparł na mnie swoim ciałem ale teraz, czułam jak jego twardy członek trąca moje podbrzusze.
- Kochaj się ze mną - wyszeptał, odgarniając z mojej twarzy kosmyk włosów. Osłupiałam.
- Niall, proszę, nie każ mi tego robić - błagałam z szeroko otwartymi oczami.
- Nie, zrobisz to, albo zaprowadzę cię do Harrego i będę patrzył jak się z tobą pieprzy. Zostaną z ciebie strzępki - jego głos przybrał wrogi ton. Gdy zorientował się, że mnie wystraszył, złagodniał i złączył nasze dłonie.
- Chodź - zażądał, ciągnąc mnie za sobą. Wywlókł mnie na inny korytarz, przez drzwi, którymi sam wcześniej wszedł. Po obu stronach, ciągnął się rząd nudnych, szarych drzwi. Chłopak otworzył jedne z nich, które jak mniemam były jego, po czym wciągnął mnie delikatnie do środka. Pomieszczenie wyglądało dokładnie jak to, w którym byłam wcześniej, z tą różnicą, że bufet był nieco większy, a ciuchy, tym razem Nialla walały się wszędzie.
Nie marnując czasu Irlandczyk zaatakował moje usta, sprawiając, że opadłam na sofę. Nie mogłam nie zareagować na dotyk jego ciepłych warg. Jęknęłam wypychając biodra w jego stronę.
_______________________________________________________________________________

Kogo wolicie w akcji: Hazzę czy Niallerka? :D