1.28. Co się wydarzy w moim pokoju

- Nie! Nie możecie jeszcze wejść! - powiedziałam do chłopaków, którzy stali po drugiej stronie drzwi.
- Laska, minęło pięć godzin odkąd się tam zamknęłaś. Miałaś wystarczająco dużo czasu aby skończyć! Nawet ja układam krócej włosy! - głos Zayna dobiegł mnie zza drzwi. Oczywiście on i Liam nie mieli pojęcia co kupiłam, dlatego byli  bardziej niecierpliwi niż pozostała trójka.
- Jasne, bo układanie włosów i urządzanie pokoju to to samo - odkrzyknęłam sarkastycznie, dokańczając szczegóły w moim pokoju.
- Cóż.. tak - odpowiedział trochę ciszej, tak jakby zwątpił w swoje racje. Zachichotałam i cofnęłam się aby podziwiać moją pracę. Z westchnieniem otworzyłam drzwi, tak, kupiłam zamek bo Harry nie wspominał nic o tym w swoich warunkach, i wpuściłam ich do środka.
- Et voila! Mon travail d'artiste! ("Gotowe! Moja praca artystki!") - powiedziałam po francusku, wpuszczając ich. Nawet nie zauważyłam, że mieli plakaty ze swoimi podobiznami, gdy weszli jak banda dzikich zwierząt i powiesili papierowe wersje siebie na ścianie za łóżkiem.

- Teraz jest skończone - powiedział Harry, uśmiechając się.

- Nie, nie jest! Spieprzyliście całą sprawę! To miał być jedyny pokój, gdzie nie musiałabym oglądać waszych twarzy! - zrobiłam kwaśną minę.

Zignorowali mnie i rozglądali się po pomieszczeniu.

- Nie wiedziałem, że tak dobrze mówisz po francusku - rzucił Louis po tym jak obszedł mój pokój.

- Mieszkałam w Quebec zanim mnie sobie przywłaszczyliście. Quebec City należy do Francji, więc może to wyjaśnia dlaczego z taką łatwością mówię w tym języku - wyjaśniłam im. Wyglądali na zainteresowanych historią mojego życia więc kontynuowałam - Mówię też po hiszpańsku - Niall podniósł na mnie wzrok - Ale nie wiedzielibyście tego, bo jedyną rzeczą jaką robiliście odkąd mnie porwaliście, było zadowalanie siebie - powiedziałam obojętnie.

- Ale czemu mówisz po angielsku tak płynnie, skoro byłaś wychowywana we francuskim? - Louis nie powstrzymał pytania.

- Oh, bo teraz cię to obchodzi? - odparłam cierpko.

Nie, po prostu próbuję podtrzymać konwersację - odpowiedział sucho, naśladując mój ton. Wzdrygnęłam się na jego ostry głos, ale odpowiedziałam:

- Skończyłam angielską podstawówkę, a wszystko inne kończyłam w francuskim. Jednak nie mogłam przestać czytać i pisać po angielsku.

- Soph, chcę wiedzieć czemu masz dwa łóżka - spytał Niall, patrząc na nie.

- To drugie to kapsuła do spania (nie wiedziałam jak to inaczej przetłumaczyć patrz zdj <kilk>)

- I niby jaka jest w tym różnica? - odezwał się Liam po raz pierwszy tego dnia.

- W kapsule mogę spać sama, wyłącznie sama (chodzi o to, że to jest jednoosobówka xd)

- Taaa ale zawsze możemy przenieść się na podwójne łózko, gdybyśmy mieli taką potrzebę. To, że chcesz spać sama, nie znaczy, że cię posłuchamy - odparł Harry.

- Jak sobie chcesz - wzruszyłam ramionami - Fajnie jest mieć kawałek swojej przestrzeni. Teraz wypad!  Jestem zmęczona i chcę iść do łózka.

- A twoje ubrania? Kupiliśmy ci mase ciuchów! Nie chcesz pochować ich w szafie? - zapytał z nadzieją Louis.

- Nie, to może poczekać.

- Ja jeszcze nie wychodzę - zaprotestował Harry - Muszę sprawdzić kilka rzeczy, aby upewnić się, że twój pokój jest do przyjęcia - zaproponował rozglądając się dookoła, sprawdził szafę, zajrzał pod łóżko i podszedł do okna.

Cholera! Zapomniałam schować tą drogę ucieczki. Harry wyglądał na wkurwionego, gdy wciągał linę z powrotem do pokoju.

- J-ja mogę t-to wytłumaczyć - powiedziałam.

- Proszę zrób to, to może skrócę ci wieczorną karę. A uwierz mi, mam zaplanowanych sporo rzeczy - twarz Harrego stężała, tak jak reszty chłopców.

Niall był mniej okrutny i na jego ustach pojawił się mały uśmieszek, tak jakby usiłował powstrzymać śmiech.

- Ja-ja ch-chciałam - wymamrotałam ale loczek mi przerwał.

- Zapomnij, nie chce mi się nawet wysłuchiwać twoich powodów. Ostatnio byliśmy dla ciebie zbyt mili, więc zapomniałaś o kilku ważnych rzeczach. Będę szczęśliwy, przypominając ci o nich w nocy.

- Harry nie myślisz, że jesteś trochę zbyt brutalny? Sophie dużo przeszła w ostatnim czasie! - próbował Niall.

- Zamknij się! Nie chcę teraz rozmawiać o niej z tobą! - odparował opryskliwie szatyn. Niall miał już wszczynać kłótnię, ale Louis wyciągnął go z pokoju. Zdążył tylko poruszyć wargami, mówiąc "przepraszam". Posłałam mu słaby, uspokajający uśmiech, ale Harry nagle złapał mnie w talii i popchnął na łóżko. Zaczęłam z nim walczyć. Jedną dłonią złapał moje nadgarstki i przytrzymał je nad moją głową, gdy próbowałam go z siebie zepchnąć.

- Liam, Zayn, moglibyście przynieść kilka rzeczy z mojej szafy? Są mi tu potrzebne - powiedział im, wciąż próbując mnie unieruchomić.

O cholera. Wczoraj odwiedził Ann Summers...
- Teraz ty - dodał, patrząc mi prosto w oczy - Ostatnio namieszałaś nam w głowach i sprawiłaś, że zrobiło nam się ciebie żal. Niall stał się łagodniejszy i widzę, że Louis podąża w jego ślady.
Kopałam i wierciłam się jak najbardziej umiałam, ale zdołał przytrzymać mnie na łóżku. Sapnęłam.
- Byłem miły dzisiaj, praktycznie dałem ci ten pokój i nawet zostawiłem cię samą przez 10 minut w sklepie, na litość boską! Nawet pozwoliłem ci się z kimś zaprzyjaźnić! A po tym miałaś czelność próbować uciec - warknął Harry, a jego oczy zrobiły się ciemne - Nie zachowujesz się tak jak powinnaś. Dodamy kilka dni do twojego pobytu u nas.
- Naprawdę oczekiwałeś ode mnie, że usiądę na dupie i pozwolę wam robić ze mną to wszystko? Jesteś najbardziej zboczonym, zaborczym i dominującym dupkiem jakiego znam! I to tego nie posiadasz czegoś takiego jak moralność - zaprotestowałam, próbując odepchnąć jego klatę moimi kolanami. Złapał je i położył pod sobą. Widziałam jak ledwo powstrzymuje się przed uderzeniem mnie.
- Wiesz co do tego jak mówiliśmy, że po wakacjach pozwolimy ci iść do szkoły w Murlingar, abyś mogła trochę od nas odpocząć... Sądzę, że propozycja jest już nieważna.
Słuchałam go tylko jednym uchem, ale następne słowa przyciągnęły moją uwagę.
- Zatrudnimy się jako nauczyciele i upewnimy, że będziesz widziała któregoś z nas co najmniej raz dziennie! Może wtedy nauczysz się, że żadna próba ucieczki nie kończy się dobrze!
W tym momencie do pokoju weszli Liam z Zaynem i przynieśli te cholerne reklamówki. Odstawili je na krawędź łóżka, patrząc na nas jak zaczarowani.
- Dzięki ziomki, teraz możecie wyjść i powiedzieć do widzenia niegrzecznej Sophie - powiedział do nich Harry, odwracając ode mnie uwagę na kilka sekund. Podniosłam kolano i mocno kopnęłam go w kroczę, sprawiając, że zawył z bólu. Odebrałam to jako okazję do ucieczki, więc wyskoczyłam z łózka i skierowałam się w stronę drzwi. Liam i Zayn byli rozproszeni moją nagłą akcją i nie zdążyli mnie złapać. zaczęli mnie gonić o ułamek sekundy za późno. Wybiegłam za drzwi i zaczęłam zbiegać po schodach, czując że są krok za mną. Już prawie trzymałam w ręku klamkę od frontowych drzwi, gdy nagle ktoś złapał mnie w talii i szarpnął do tyłu. Moje palce śmignęły w powietrzu, mijając się z celem.
- Mam cię - usłyszałam brytyjski głos, przyciągający mnie z powrotem do nich.
Krzyknęłam zszokowana, gdy poczułam jak podnoszą mnie do góry i zaczynają iść do mojego pokoju. Próbowałam skoczyć ze schodów mnóstwo razy, ale uniemożliwiały mi to palce, mocno trzymające moją talię. Wierciłam się i walczyłam z ich uściskiem, utrudniając im sprawę jak najbardziej to było możliwe.
- Puśćcie mnie! Puszczajcie! Nie chcę do niego wracać! - błagałam gdy Liam i Zayn wrzucili mnie z powrotem do pokoju.  Zamknęli drzwi, a ja próbowałam je otworzyć, ale coś ciężkiego utrudniało mi sprawę.
Zostałam mocno popchnięta na drzwi. Przysięgam, słyszałam jak złamał mi się kręgosłup. Zadrżałam, gdy ciało Harrego naparło na mnie.
- Naprawdę mnie wkurzyłaś Soph. Wątpię, że sobie dzisiaj pośpisz - wysyczał i złapał moje nadgarstki, celowo zaciskając palce na moich cieciach. Próbowałam go odepchnąć ale związał mi ręce liną. Liną, która miała pomóc mi w ucieczce, zauważyłam.
- Myślę, że powieszę cię na jakiś czas - powiedział, spoglądając na górną część moich drzwi, gdzie wcześniej założyłam hak na ręczniki i szlafroki.
Szybko załapałam jego intencje ale zanim zdążyłam coś zrobić, podniósł mnie i powiesił moje ręce na haku, tak, ze moje stopy nie dotykały ziemi. Teraz byłam tej samej wysokości co on. Sapnęłam, gdy lina wbijała mi się w nadgarstki i zaczęłam się wiercić, próbując zejść z haka, lecz tylko się zmęczyłam.
- Spójrz na siebie, teraz wisisz tu sobie taka słodka i bezbronna - powiedział Harry słodkim głosikiem, stając ze mną twarzą w twarz.
- Pieprz się! - krzyknęłam, próbując go kopnąć. Popchnął moje nogi na drzwi a jego palce mocno i boleśnie zacisnęły się na moich udach.
- Spokojnie skarbie, pomożesz mi w tym - odparł łobuzersko - Kochanie, czeka cię naprawdę długa i bolesna noc.

_______________________________________________________________________

Przyznam się, że kibicowałam w myślach Soph, gdy to tak kopnęła prosto w jaja.  Należało mu się. :D

Dobra wiadomość jest taka, że kolejny rozdział też jest długii :D

A zła taka, że będzie najwcześniej we wtorek, bo znów w tygodniu będę miała bardzo mało czasu. :[

Powodzenia jutro w szkole xoxo