3.1. Bliźniaczki

New York jak zawsze, był bardzo ruchliwy. Tata powiedział mi, że Nowy York to miasto, które nigdy nie śpi. Nie chciałam w to uwierzyć do czasu aż się tu znalazłam. To stwierdzenie wydawało mi się szalone.
Upiłam łyk z parującego kubka z kawą. Ciaśniej owinęłam szalik  wokół szyi, gdy poczułam zimny styczniowy wiatr. Dlaczego opuściliśmy ciepłą Australię dla takiego zimna? A tak, Sophie. Pomyślałam o niej z goryczą. Zamknęłam oczy gdy poczułam kolejny zimny podmuch wiatru. Prawie od razu dopadło mnie poczucie winy. Ona ma gorzej ode mnie. 
Pomyślałam o dniu, w którym ją odzyskaliśmy. Jakiś miesiąc temu... Miała siniaki i blizny po cięciu się prawie na całym ciele. Nie licząc tego co zrobili z jej mózgiem. Naprawdę namieszali jej w głowie. Cały czas ich broniła; nawet po tym jak znęcali się nad nią fizycznie i psychicznie.
Skrzywiłam się na tą myśl. Byłam wściekła. Zapłacą za to. 
Biorąc kolejny łyk kawy, weszłam po schodkach które dzieliły mnie od ciepła mieszkania i otworzyłam drzwi.
- Wróciłam! - rzuciłam zdejmując buty, szalik i płaszcz. Nadal trzymając kawę, weszłam do salonu - Tato?
Moje spojrzenie powędrowało na Sophie. Siedziała na krześle ze związanymi za oparciem rękami i kostkami przywiązanymi do nóg krzesła. Chyba tata znów ją rano przepytywał...
- Gdzie on jest? - zapytałam. Może go gdzieś zamknęła...
- Ciebie także miło widzieć! U mnie wszystko okej, a u ciebie? - powiedziała sarkastycznie.
- Gdzie jest tata? - powtórzyłam.
- Wyszedł - powiedziała zirytowana dziewczyna, próbując się uwolnić - Nie, żeby mnie to obchodziło. Dopóki nie ma go tutaj, bombardującego mnie pytaniami i pouczającego jak bardzo chłopcy mnie zmienili - wywróciła oczami. Zmarszczyłam brwi. To nie było w jego stylu aby zostawiać mnie samą z nią. Szczególnie po tym jak raz prawie uciekła gdy jej pilnowałam.Na lotnisku w Irlandii, w grudniu. Tata poszedł sprawdzić co z naszym bagażem i kupić bilety na lot. Zostawił mnie z nią samą. Ostrzegł mnie wcześniej, że oni, to całe One Direction, namieszało jej w głowie i że zrobi wszystko aby do nich wrócić. Ale była dla mnie przemiła i na tyle przekonująca, że nie myśląc długo pozwoliłam jej iść samej do łazienki. Było mi jej szkoda. Na szczęście tata zobaczył jak wychodziła z lotniska i złapał ją zanim zniknęła. Nieczęsto daje mi zapomnieć o tamtym dniu.
- Gdzie mógł iść? - zapytałam zmartwiona.
- Powiedział, że musi sprawdzić coś ważnego na Time Square - wzruszyła ramionami, wzdychając w irytacji - Mogłabyś rozwiązać te liny? Są trochę zbyt ciasno zawiązane i nie czuję palców.
- Nie będę się do ciebie zbliżać - pokręciłam głową.
- Jezuuu przecież nie gryzę. I nie masz ochoty na zacieśnianie siostrzanej więzi? - zażartowała brunetka.
- Jesteśmy siostrami z tego samego ojca. To dla mnie dużo nie znaczy. I próbowałaś mnie ugryźć parę dni temu - zauważyłam, siadając na kanapie obok niej. Włączyłam telewizor i włączyłam wiadomości.
- Nie moja wina, ze trzymałaś palce zbyt blisko mojej twarzy - wymamrotała. Kompletnie ignorowałam to jak wierciła się na krześle i w spokoju piłam kawę.
- Przysięgam, że nie czuję już palców - jęknęła Sophie.
- Jakby mnie to obchodziło.
- Co za suka.
- To właśnie nazywam zacieśnianiem więzi. Też cię kocham siostrzyczko - puściłam jej oczko. Nie mogłam zapanować nad gęsią skórką gdy nasze spojrzenia się skrzyżowały. To jakbym patrzyła na siebie w lustrze tylko z blond włosami. Odrażające. Znów spojrzałam na telewizor - Patrz twoi chłopcy - zauważyłam, marszcząc brwi.
Przestała się ruszać i wpatrywała się w telewizor. Tak samo jak ja.
- Zaczynają nową trasę?
- Tak. Byli w trakcie nagrywania albumu gdy mnie porwaliście - odpowiedziała sucho - Trasa miała się zacząć w połowie stycznia - zaczynała się ekscytować, gdy to sobie uświadomiła - Za kilka dni. Założę się, że przylecą do Nowego Yorku i mnie znajdą!
- Nie znajdą cię, jeśli będziesz ciągle pod kluczem. Soph oni nawet nie próbowali cię znaleźć - próbowałam wbić jej coś to tego łba - Nie mam pojęcia jak mogłaś się w którymś z nich zakochać. Wyglądają teraz jak zombi. Harry i Niall są cały czas wkurzeni, Louis stracił swojego ducha, Liam rzadko się odzywa a Zayn jest ciągle spięty.
- O wow, znasz ich imiona? I skąd wiesz, że to nie jest ich naturalne zachowanie?
- Myślisz, że jak długo zbierałam o nich informacje, żeby wszystko poszło zgodnie z planem? - odcięłam się, odgarniając blond pasmo z twarzy.
- Prawdopodobnie za długo - oboje jesteście stuknięci.
Zamilkłyśmy i oglądałyśmy kolejne info o One Direction i ich nadchodzącej trasie.
- Mogli pójść do więzienia, wiesz? - zaczęłam, myśląc o tym jakie to byłoby zabawne - Gdybyś nie ubłagała taty, żeby zamknął tą gazetę, którą stworzył aby cię znaleźć. Gdyby nie ty, pewnie siedzieliby już w więzieniu.
- Tak, no cóż twój ojciec jest prawdziwym dupkiem, bo zabrał mnie z miejsca, gdzie żyłam!
- Wiesz, że to też twój tata - powiedziałam delikatnie.
- Kiedyś nim był. Teraz jest kolejnym z moich porywaczy - wymamrotała wściekła.
- Cóż w takim razie to dobrze, że masz tendencje lubić swoich porywaczy - zauważyłam. Cała moja sympatia zniknęła.
- Zamknij się - warknęła brunetka. Usłyszałam jak tata wchodzi do mieszkania.
- Anne?! - powiedział.
- Tak?
- Chcę, żebyś poszła na Broadway i przyniosła mi kilka rzeczy z apteki - kontynuował, wręczając mi listę - Muszę spróbować czegoś nowego z Sophie.
- Zauważ, że powiedział "spróbować" - zaśmiała się moja bliźniaczka - Może tym razem będzie inaczej.
Oboje ją zignorowaliśmy, przyzwyczailiśmy się już do takich tekstów.
- Ale przecież byłeś na mieście?! Dlaczego sam nie poszedłeś? I dlaczego na Broadway? Nie lubię tamtej drogi - zaprotestowałam, nawet nie patrząc na listę.
- Nie poszedłem, bo martwiłem się co się stanie gdy zostawię was dwie same na ponad godzinę. I miałem powody żeby się martwić - wchodzę a wy się kłócicie, a ostatnim razem nie skończyło się to najlepiej.
- Dobra, ale dlaczego Broadway?
- To musi być ta apteka na Broadwayu. Taki gość powiedział mi, że tylko tam znajdę potrzebne rzeczy.
- Co za gość?
- Mój przyjaciel. Jest wybitnym psychologiem i dał mi instrukcje na zrobienie substancji która może trochę pomóc Sophie.. Możesz po prostu tam iść? - westchnął tata - I pospiesz się, dobrze?
- Dobra - rzuciłam.
- Proszę Anne nie spiesz się! - krzyknęła Sophie.
- Sophie zamknij się.
- A ty się pieprz.
Wrzuciłam kubek z resztką kawy do kosza, założyłam kurtkę odcinając się od ich kłótni - Mam nadzieję, że to będzie warte całego mojego wysiłku - wymamrotałam i wyszłam na mróz po raz kolejny. Boże jak tęsknię za Australią.

○♥○

Byłam na przystanku autobusowym niedaleko apteki, gdy zdecydowałam się zerknąć na listę od taty. Może jest tam coś co znajdę w supermarkecie i nie będę musiała iść do tej dziwnej apteki... - Czym do cholery jest Karbogen? - wymamrotałam z niedowierzaniem - I ayahuasca? - jęknęłam - On ją chyba chce zabić... -  wzdrygnęłam się gdy usłyszałam głośny silnik, kolejnego zatrzymującego się tu autobusu. Patrząc się sceptycznie na kartkę, przeczytałam wszystkie dziwne nazwy, nie patrząc nawet w stronę autobusu i wychodzących z niego ludzi. Po jakiejś minucie uświadomiłam sobie, że nie odjechał. Wzdrygnęłam się i obróciłam się aby iść do tej apteki. Jednak stanęłam jak wryta.

- No ładnie.

Zmroziło mnie gdy  spojrzałam w te niebieskie oczy.

- Hej Sophie. Długo się nie widzieliśmy?

Jego akcent był wyraźny. Rozpoznałam go od razu. Tata ostrzegał mnie przed nim niezliczoną ilość razy. To Niall. I myśli, że jestem Sophie. Zaczęłam krzyczeć ale zakrył mi usta dłonią.

- No weź skarbie. Wiem, że minęło trochę czasu, ale chyba możemy pominąć wstęp - złapał mnie w talii i zaciągnął do autobusu, cały czas zakrywał mi usta aby zdławić moje krzyki. Irlandczyk praktycznie wciągnął mnie po schodkach, gdy autobus ruszył. Zaczęłam się wiercić coraz bardziej - Ćśś nie hałasuj tak bo zepsujesz innym niespodziankę - zaśmiał się i zaniósł mnie na koniec busa. Zostałam pchnięta na łóżko, a chłopak po chwili na mnie leżał.

- Przynajmniej nacieszę się tobą pierwszy... - mocno złapał mnie za włosy - Nigdy bym nie pomyślał, że przefarbujesz włosy aby nam się wymknąć...

- Nie jestem Soph! - krzyknęłam ale uciszył mnie pocałunkiem. Czułam jakbym zaraz miała zwymiotować.

- O i jeszcze udajesz kogoś innego?! Wow, więc jeśli nie jesteś Sophie to kim jesteś? - zapytał, naciskając na mnie swoim ciałem. Nie podobało mi się to. W ogóle.

- Jestem...

- Nie obchodzi mnie to. Zamknij się - uciszył mnie i zaczął ocierać się swoim kroczem o moje.

____________________________________________________________________________

Tu chyba chodzi o to, że to był tour bus chłopców :D

No więc tym zaczniemy 3 serię - Breaking Points (BP w etykietach)

Opowiadanie będzie pisane i z perspektywy Anne i z Sophie.

Ciekawi mnie jak bardzo zmienił się Niall.

xx Annie