2.15. On mnie kocha?

- Cieszę się, że jesteś na czas, panno Miller. - Powiedziała nauczycielka ostrym głosem. - A dziś klaso, będziemy wykonywać pracę partnerską. Łapcie rówieśnika i zróbcie szkic, macie na to minutę, albo dwie. Do roboty. - Skończyła, a ludzie zaczęli szurać wokoło nogami, żeby znaleźć swoich partnerów.
Westchnęłam głośno przed odwróceniem się, żeby porozmawiać z Emily, ławkę do jej stolika.
- Em. Na prawdę muszę z tobą porozmawiać.
- Fajnie by było - Odpowiedziała. - Naprawdę, chciałabym być wcześniej informowana o twoich nockach u innych.
- Przepraszam! To nie było zaplanowane!
- Sophie Miller ścisz trochę ton - Drażliwa nauczycielka upomniała mnie zza swojego biurka.

- Dobrze Pani Lively. - Odpowiedziałam, przewracając oczami, zanim odwróciłam się do Emily. - Słuchaj - Szepnęłam do niej - Nie planowałam pobytu z moimi porywaczami. Harry po prostu przyszedł wczoraj, kiedy cię nie było i zabrał mnie do jakiegoś wiejskiego domku, znajdującego się na środku pola czy coś... Nie jestem nawet pewna.
- Gdzie? - Zapytała.
- Nie wiem. Ja nawet nie powinnam ci powiedzieć, że mieszkam w domku na wsi. Ale ja na prawdę chcę, żebyś wiedziała gdzie jestem wiesz... W razie gdyby coś mi się stało i nie byłabym w szkole.
- Jestem pewna, że mogłabym go znaleźć w internecie. Jest duży?
- Em, to niezwykły dworek! - Krzyknęłam po czym zakryłam usta dłonią.Cholera, krzyknęłam.

- Panno Miller! Jesteś dzisiaj zatrzymana. Ostrzegałam cię już o głośności tonu. - Ostro powiedziała nauczycielka.
Jęknęłam chowając głowę w dłoniach, na co Emily trochę zachichotała.
- Nie można powiedzieć, że cię nie ostrzegała moja droga. - Powiedziała.
- Proszę cię, miałaś być po mojej stronie. - Zawołałam.
- Sophie Miller, masz szlaban do końca tygodnia! - Pani Lively powiedziała stanowczo, wstając. - Jeszcze jeden wybuch i wyjdziesz z tej klasy! - Cała klasa popatrzyła na mnie, a ja przewróciłam oczami zirytowana. Po prostu zajebiście.

- Teraz już wszyscy wracają do pracy! - Skończyła nauczycielka, wzdychając. Uczniowie wrócili do swoich  pogaduszek i pisania, podczas gdy ja przeczesałam ręka włosy, ciągnąc za końcówki. Westchnęłam.
- Ale wczoraj... Z kim byłaś? Kto podwiózł cię po wszystkim? - Zapytałam Emily, ciekawa.
Wyraźnie się zaczerwieniła.
- Kto? Kto to był? - Błagałam, ciągnąc ją za rękaw. Uwielbiałam plotki, zwłaszcza jeśli chodzi o moich przyjaciół.
- To był Kyle. - Machnęła ręką, sprawiając, że przestałam szarpać jej ubranie.
- Kyle? Ten tajemniczy niebieskooki chłopak? Boże on jest gorący, tak? Co dokładnie robiliście we dwójkę? - Pytałam podekscytowana. Kyle był kapitanem szkolnej drużyny piłki nożnej. Był o rok starszy od nas, ale chłopak był seksowny. Szczęściara z Em!
- Dobrze, że ty mnie nie przywiozłaś. Zauważył jak stałam na parkingu i zaoferował mi podwózkę. Ale po drodze zapytał czy chcę spędzić trochę czasu w parku z nim i jego przyjaciółmi, więc się zgodziłam. A potem, przez resztę wieczoru rozmawialiśmy, dopóki nie zawiózł mnie z powrotem do mieszkania, gdzie zdałam sobie sprawę, że cię nie było.
- Więc zdał sobie sprawę, że jesteś sama? Em, myślę, że on cię śledził! - Pisnęłam cicho.
Przewróciła oczami, ale gdy tylko zobaczyłam uśmiech w rogu jej ust, zabrałyśmy się do naszej pracy.
*************
Gdy zadzwonił dzwonek, w końcu nadszedł czas na lunch. Em i ja szybko udałyśmy się do naszego stałego stolika, i zobaczyłyśmy siedzącego na nim Harrego. Zarozumiały uśmieszek na jego soczystych ustach....
 Co? Soczystych? Eww. Nie.
Odruchowo oblizałam usta, zwilżając je, po czym skrzyżowałam ręce na piersiach.
- Możesz zabrać swój tyłek z tego stołu? Mamy tam jeść. - Warknęłam. Poczułam zdenerwowaną Emily obok siebie, która sprawiła, że zaczęłam się zastanawiać co Harry zrobił jej rano. Zielonooki chłopak westchnął, ale o dziwo zrobił to co chciałyśmy.
- Teraz szczęśliwa? - Skrzywił się.
- Ekstra. - Odpowiedziałam siadając, a Emily niemal natychmiast poszła w moje ślady. Harry stał tam i wpatrywał się w nas wyczekująco.
- W czym mogę ci pomóc Har... Panie Styles? - Zapytałam wyciągając mój lunch. Wyglądał jakbym wyrwała go z głębokiego trasu.
- W niczym, chciałem ci tylko powiedzieć, że będę czekał na ciebie, tam gdzie cię zostawiłem zaraz po szkole.
- Nie będzie mnie tam. - Powiedziałam prosto z mostu.
- Tak, będziesz. - Odpowiedział.
- Nie, nie będę. Mam szlaban dzisiaj i do końca tygodnia. - Wysapałam.
- Niegrzeczna uczennica... Myślę, że powinnaś spotkać się z panem Tomlinsonem.  Sam bym się tym zajął, ale muszę pogadać chwilę z Niallerem.
- Poważnie?!? Louis?!? - Jęknęłam.
Emily milczała, patrząc na stosunki pomiędzy Harrym, a mną.
- Tak. - Powiedział chłopak, wyciągając telefon z kieszeni. Szybko napisał coś i niemal natychmiast dostał odpowiedź. - To postanowione. Wracasz do domu z Louisem, a Liam chce cię widzieć wieczorem... - Podążał tropem " Będziesz się tam zakradać". Szybko cmoknął mnie w policzek. - I będę kontynuował mój obiadowy nadzór. - Skończył odchodząc.
- Świetnie. Koza z Lousiem. Dlaczego ja? - Westchnęłam głośno z irytacją, kiedy loczek był już daleko od nas. - Harry próbuje mnie zabić przed końcem tygodnia.
- Wiesz co... Myślę, że Harry lubi cię bardziej, niż ci się wydaje - Zauważyła Emily, biorąc kęs jedzenia. Odwróciłam się, patrząc na nią zmieszana.
- Co?
- Myślę, że on chce żebyś ty też go polubiła. Dlatego nie został z tobą w kozie. Nie chce być tym, którego będziesz się bała. - Kontynuowała.
- Ten facet mnie porwał Em. On nie dba o to czy go lubię, tak długo jak może zrobić ze mną co chce.
- Myślę, że powstrzymywał się. To znaczy, nie przeciwstawiał się tak bardzo, kiedy poprosiłaś go, żeby "zabrał swój tyłek ze stołu" - zauważyła brązowooka dziewczyna - Zgodził się, żebyś porozmawiała ze mną rano i pozwala ci teraz ze mną rozmawiać. Pozwala ci nawet iść do szkoły. Myślę, że daje ci więcej niż wcześniej zaplanował . Nie widzisz tego?
Jej słowa miały sens.  Rzeczywiście dał mi wybór, kiedy byliśmy w szafie, zareagował jak każdy zazdrosny chłopak, kiedy wpadłam w ramiona Nialla dzisiaj rano, ciągle mnie broni... Rzeczywiście to nie są jego zwyczajne reakcje.
- To jest Harry. Kapryśny, bipolarny, napalony, niekontrolowany, niekontrolowany Harry Styles. Nie wiem co się dzieje pod tą masą loków. - Wzruszyłam ramionami.
- Dobrze, że to tylko moje obserwacje. - Skończyła, biorąc łyk wody.
*************Dzień mijał szybko. Naprawdę szybko. I areszt zdawał się wołać moje imię z niecierpliwością.
Przysięgam, że trzęsłam się jak szalona, kiedy weszłam do kozy. Ku mojemu przyjemnemu zaskoczeniu, Louisa nie było. Podałam swoje nazwisko nauczycielce siedzącej z przodu klasy, ale to co ona później powiedziała, sprawiło, że zmarszczyłam brwi.
- Sophie Miller? Co do twojej kary, pan Tomlinson potrzebuje twojej pomocy w sali 360.
- Ale pani Lively powiedziała...
- Ma zgodę pani Lively. - Ucięła. Cholera cudownie.
- No dobrze. - Wybełkotałam, opuszczając klasę i skierowałam się w stronę sali 360.
Zapukałam dwa razy przed wejściem, mój puls szaleńczo przyspieszył.
- Zostaw swoje rzeczy na podłodze i chodź tu. - zażądał chłopak, siedząc na krawędzi biurka z figlarnym uśmiechem. Sapnęłam.
Zrobiłam tak jak chciał, ale zostałam obok drzwi.
- Chodź tu. Pani Lively powiedziała mi, że rozmawiałaś głośno w klasie... Co ja mam z tym zrobić hmm?
Milczałam, patrząc na niego i starając się nie okazywać żadnych emocji.
Louis huśtał swoje nogi tam i z powrotem z boku biurka, patrząc na mnie tymi niesamowicie niebieskimi oczami. Splótł swoje ręce razem.
- No cóż zobaczmy. Mam dwie rzeczy na uwadze. Po pierwsze, mówiąc głośno, masz duże usta, prawda? Wiem co z tym zrobię...
Jego spodnie wyraźnie się napięły.
- I później, jestem pewny, że będę mieć czas, żeby pokazać ci jak je zamknąć, robiąc różne rzeczy, okej?
Dobrze wiedziałam, jakie dwie rzeczy miał na myśli z tymi oświadczeniami. I nie specjalnie mi się podobały..
__________________________________________________________________________________
Tłumaczony przez @luvmydaniel Dziewczyno, nie wiem co bym bez ciebie zrobiła <333333
Kolejny w sobotę.