2.54. Odpowiedzi

- 9 minut Soph!

Nie chciało mi się nawet odpowiadać. Podeszłam do drzwi od pokoju Nialla. Dzielnie zdecydowałam, ze dzisiaj z nim porozmawiam. I chciałam to zrobić teraz. Wzięłam głęboki oddech i zapukałam do jego drzwi.

- Wejdź!

Nacisnęłam klamkę i weszłam do jego pokoju. 

- Mogę ci jakoś pomóc księżniczko? Wiem, ze przez jakiś czas rzadko się pokazywałem ale byłem w stanie posprzątać przez ten czas pokój, a przed chwilą zgarnąłem z dołu trochę słodyczy.

- Hej Niall...Możemy porozmawiać? Tak, na poważnie? - zapytałam, nerwowo bawiąc się palcami. Chłopak zmarszczył brwi.

- Taaa jasne. Chcesz usiąść? - zapytał klepiąc miejsce obok siebie.
- Nie, nie trzeba.  I tak za osiem minut jadę...
- Gdzie?
- Do szpitala. Dzisiaj zdejmują mi gips - uśmiechnęłam się.
- Oh masz kogoś kto cię podwiezie? - chłopak już wstawał - Mogę jechać z tobą bo to przecież przeze mnie uszkodziłaś rękę, więc to ja powinienem się tobą opiekować, co? Zaraz pójdę po samochód i...
- Niall, Harry już mnie zawozi; nie przejmuj się tym - powiedziałam nerwowo, ucinając jego potok słów. Naprawdę mam nadzieję, że wziął dzisiaj leki...
- Sophie wszystko ze mną okej. Mogę prowadzić. Proszę. Tylko znajdę klucze i ...
- Nie Niall...Harry musi ze mną jechać, bo spędzę z nim cały dzisiejszy dzień i większość jutrzejszego - dodałam.
- Sophie czekam w aucie! - krzyknął z dołu Harry.
- Okej! - rzuciłam.
- Zamknijcie się! - wydarł się Liam.
- Co? Dlaczego? - warknął Niall - Dlaczego spędzasz z nim dzisiejszy dzień? I jutrzejszy też? Nie wracasz do domu na noc?
Pokręciłam głową.
- Niall, chcę być z tobą szczera...Martwię się o ciebie, okej? Bardzo i...
- Nie mów nic więcej - przerwał mi, zaskakując mnie tym - Wiem, co chcesz powiedzieć. Nie chcę tego słyszeć, bo to nieprawda - chłopak pokręcił głową i zacisnął ręce w pieści.
- Niall proszę daj mi skończyć.
- Nie! - krzyknął - Nie waż się mówić! Nie chcę tego słyszeć! Proszę oszczędź mi tego! Nie chcę słyszeć tych kłamstw!
- Niall, zakochałam się w Harrym - wymamrotałam cicho. W następnej sekundzie miałam wrażenie, że uruchomiłam bombę.
- Sophie ostrzegałem cię, żebyś tego nie mówiła! To bzdura! Ktoś ci zrobił pranie mózgu! Harry zrobił ci pranie mózgu! To ja byłem przy tobie przez cały ten czas! Nie on! Sophie na pewno tak nie czujesz! Nie jesteś tego pewna! - krzyczał Niall, łzy frustracji zaczęły spływać po jego policzkach.
- Niall przykro mi!
- Nie prawda! - popchnął swoją półkę, przewracając ją. Podskoczyłam słysząc huk, ale Niall nadal krzyczał - Nie krzycz na mnie Sophie! Nie jest ci przykro, gdyby tak było, to powiedziałabyś mi o tym już dawno temu! - kontynuował. Krzyknęłam ze strachu gdy uderzył pięścią w ścianę.
- Niall proszę uspokój się bo coś sobie zrobisz! - błagałam.
- To co mi powiedziałaś, boli z dziesięć razy bardziej! - warknął blondyn - Nie wierzę, ze przez ten cały czas trzymałaś to w sekrecie!
- Nie, przysięgam, że nie! Dopiero niedawno zdałam sobie z tego sprawę! - odpowiedziałam, mając łzy w oczach.
- Niby jakim cudem? - cmoknął z niezadowoleniem Niall - Uczucia nie rodzą się tak znienacka! - warknął - Nie w mgnieniu oka! Dlaczego teraz?! Dlaczego mówisz mi o swoich uczuciach dopiero teraz, a nie dwa miesiące temu gdy powiedziałem ci, że cię kocham? Dlaczego okłamałaś mnie przy wodospadzie?!
- Niall, ludzie się zmieniają! Harry się zmienił! Nie mogłam tego kontrolować!
- Ale ja nigdy nie byłem wobec ciebie brutalny! Nigdy! Harry wiele razy się nad tobą znęcał, gdy miałaś 16 lat! Ja się tobą zajmowałem! Więc dlaczego odrzucasz mnie jak śmiecia?! - wyrzucił z siebie - Dlaczego Sophie? - nagle zniżył głos do szeptu.
- Też chciałabym to wiedzieć - wyszeptałam czując się winna.
- Co za chujowa odpowiedź. Czyli to prawda. Mili goście zawsze są odrzucani - blondyn wziął głęboki wdech.
- To nie prawda Niall! Po prostu na ciebie nie zasługuję, okej? To przeze mnie się pociąłeś! Jestem dla ciebie zła!
- To, że właśnie przyznałaś się do swoich uczuć w stosunku do Harrego - zaczął patrząc na mnie poważnie - To jest jeszcze gorsze, zostanie mi po tym większa blizna niż po cięciu się - rzucił ze złością - Będę się bał samotności. Nigdy nie będę mógł z kimś być, bo nikt nie chce osoby z depresją - kontynuował  z grymasem.
- To nie prawda! Są tysiące innych dziewczyn, które mogą...
- Ale one nie są tobą - przerwał mi - Nie są takimi kłamliwymi sukami jak ty - dodał rozwścieczony.
- Niall - zaczęłam szlochać. Nie tak to sobie wyobrażałam.
- Wyjdź.
- Niall ja...
- Zamknij się Sophie. Nie chcę z tobą rozmawiać. Nie teraz. I już prawdopodobnie nigdy się do ciebie nie odezwę. Nienawidzę cię. Po prostu mnie oszukałaś! Moja kariera wisi teraz na włosku! Może Liam miał rację! Ty jesteś problemem - dodał gwałtownie - Wypierdalaj stąd Sophie! - rozkazał. Zamknęłam oczy, pozwalając łzom spłynąć po moich policzkach.
- Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz, bo ja wybaczam ci wszystkie te ostre słowa - powiedziałam smutno wychodząc. Gdy tylko zamknęłam drzwi usłyszałam niemal zwierzęcy ryk, a po chwili doszły do tego odgłosy darcia jakiegoś materiału. Wolno zeszłam na dół, chcąc powstrzymać dalszy płacz.
- Wszystko okej? - zapytał zmartwiony Harry gry weszłam do auta.
- Taaa - westchnęłam, mój głos lekko drgał - Możemy po prostu jechać do szpitala? - zapytałam wyglądając przez okno.
- Sophie spójrz na mnie - rozkazał łagodnie. Powoli odwróciłam twarz w jego stronę. W oczach znów miałam łzy.
- Skarbie nie jest okej - pokręcił głową - Wysiadaj z wozu - westchnął, odpinając pasy i wychodząc z auta.
- C-c-co? D-Dlaczego? - zająknęłam się, nic nie rozumiejąc. Odpięłam swoje pasy i patrzyłam jak chłopak podchodzi do drzwi od mojej strony, otwiera je, łapie mnie za rękę i wyciąga delikatnie na zewnątrz.
- Nie lubię gdy jesteś smutna... - zaczyna i obejmuje moją twarz dłońmi - Jeśli to przez to, ze musisz spędzić ze mną dzień, to nie róbmy tego - powiedział cicho, patrząc mi prosto w oczy.
- Nie Harry, chcę to zrobić - odpowiedziałam zgodnie z prawdą, lekko pociągając nosem.
- W porządku...Ale dlaczego jesteś taka smutna? - zapytał, ocierając moje łzy swoim kciukiem.
- Powiem ci później, okej? - złapałam go za dłoń i złożyłam na niej lekki pocałunek - Teraz chcę się pozbyć tego gipsu - kontynuowałam.
- Jak sobie życzysz - przytulił mnie i pocałował w czoło, po czym puścił mnie i z powrotem wsiadł do samochodu. Ja stałam jeszcze chwilę i patrzyłam ze smutkiem na dom. Niall, tak mi przykro.
- Idziesz skarbie? Chyba chcesz się już pozbyć tego gipsy, hmm? - zaśmiał się Harry, pośpieszając mnie.
- Taaa.
Usiadłam na swoim miejscu i zapięłam pasy.
- A tak poza tym mam coś dla ciebie... - przypomniał sobie loczek sięgając do kieszeni. Wyciągnął z niej telefon i wręczył mi go - Ostatniej nocy zdałem sobie sprawę, że muszę ci go oddać - wyjaśnił i odpalił silnik.
- Dzięki - pokiwałam głową, mocno ściskając przedmiot. Mam nadzieję, że będę to mogła jakoś wynagrodzić Niallowi...

_________________________________________________

Został nam już tylko jeden rozdział do końca tej części :D Ale nie ma się co martwić; 

do tłumaczenia są jeszcze dwa one shooty; jeden z Zaynem, drugi z Niallem

a trzecia część opowiadania ma już 11 rozdziałów. :D

Nie mam pojęcia kiedy dodam ostatni rozdział, bo jest naprawdę długi. Ale możecie się go spodziewać najwcześniej w poniedziałek.

xx Annie