2.53. Sekrety

- Zabiję go kurwa! Co za dupek! Jak twoje przyjaciółka może z nim chodzić? Nigdy przenigdy, już z nimi nie wyjdziemy, rozumiesz? Nigdy - warknął Louis gdy szliśmy do auta. Nadal byłam zbyt zszokowana by się odezwać. Siedziałam cicho gdy chłopak odpalił silnik. Dlaczego Ashley mogłaby to zrobić? Bez zastanowienia? I nie pofatygowała się nawet tutaj, do Irlandii? Wie, gdzie mieszkam, a Emily by jej wszystko opowiedziała. Powiedziałaby jej, ze jestem bezpieczna. Mogłaby chociaż zadzwonić do Em. Dlaczego tego nie zrobiła? Zmarszczyłam brwi, coś było nie tak.
- Zresztą, ty chyba też nie najlepiej się bawiłaś - wymamrotał Louis skupiając spojrzenie na drodze.
- Nie było tak źle - odpowiedziałam ostrożnie.
- Nie było źle? Jezuuu, czy ty tam w ogóle byłaś? Było strasznie. Co niby nie było "takie złe" w całym tym wyjściu?

- Spędziłam czas z Emily, a tylko na tym mi zależało - westchnęłam.
- Cóż jeśli ty się cieszyłaś, pokręcona jesteś - rzucił brązowowłosy chłopak. Wywróciłam oczami i oparłam głowę na ręce, wyglądając przez okno. Czekałam aż Lou trochę się uspokoi.
- Co powiemy chłopakom gdy wrócimy? - zapytałam, gdy z chłopaka uleciało już trochę złości - Powiemy, że nie znaleźliśmy żadnych ubrań?
- O czym ty mówisz?! - warknął. Dobra, czyli jeszcze nie ochłonął. 
- Powiedzieliśmy reszcie, że idziemy kupić dla mnie bieliznę, pamiętasz? A jak wrócimy z pustymi rękami....Więc co im powiemy? - przypomniałam mu delikatnie. Louis westchnął zniecierpliwiony, ale nie odpowiedział. Zaczął bębnić palcem o kierownicę, co chwilę na mnie patrzył.
- Może po prostu powiedzmy im, że po drodze zmieniliśmy zdanie i zatrzymaliśmy się na kawę, żeby pogadać, co? - powiedział w końcu.
- Okej - pokiwałam głową. Przez kilka kolejnych minut siedzieliśmy w ciszy, jedynym źródłem dźwięku był silnik. Już prawie zasypiałam gdy Louis zaczął mówić.
- Przepraszam, że się wkurzyłem. To przez tego Kyle'a ...Jest totalnym dupkiem. Jest taki zapatrzony w siebie i samolubny i...
- Louis już załapałam, okej? Poza tym nie sądzę, że Emily jeszcze się z nim spotka - westchnęłam zmęczona.
- Ale dlaczego on? Mam na myśli, nie zauważyła wcześniej jakim jest palantem? W szkole razem z kolegami, musi być z dziesięć razy gorszy, co?
- Właściwie to nie. Nie zachowywał się tak nigdy w szkole. Pomyślałbyś, że jest perfekcyjnym dzieckiem jeśli byś go zobaczył na korytarzu - zaprotestowałam, wyglądając przez okno. Zobaczyłam, że jesteśmy już niedaleko domu.
- Ale to widać, że zawsze są z nim kłopoty - dodał Lou, wjeżdżając na podjazd przed domem - Można to zobaczyć pod maską - przekonywał mnie.
- Nie każdy chce to zobaczyć. Ludzie mają tendencje oceniania po pozorach. Nie zagłębiamy się w niczyją naturę. Patrzysz tylko na powierzchnię i myślisz, ze wiesz wszystko o danej osobie. Ale tak nie jest. Na przykład ty. Jeślibym tylko z tobą przez chwilę pogadała, to pomyślałabym, że jesteś mega szczęśliwą osobą, czasem wyjeżdżającą z jakimiś zboczonymi tekstami i żyjącą z dnia na dzień.
- A jak sądzisz, jaki naprawdę jestem? - Louis zmarszczył brwi i zgasił silnik.
- Myślę, że wszystko co robisz, robisz z pasją. Nieważne czy robisz dobrze, czy źle. I nie sądzę, że zawsze jesteś szczęśliwy, raczej boisz się być sobą przy ludziach. Boisz się co by pomyśleli, gdyby odkryli twojego wewnętrznego demona.
Louis zmarszczył brwi jeszcze bardziej.
- Chodźmy do łóżka, co? Nie miałem zbyt fajnego dnia - podsumował sucho wychodząc z auta.
- Cóż tobie też życzę dobrej nocy - wymamrotałam pod nosem. Zayn przywitał mnie już w progu.
- Dobrze się bawiłaś? - zapytał opierając się o futrynę - Louis powiedział mi, że zmieniliście plany...
- Nie nazwałabym tego zabawą....to była bardziej pouczająca wyprawa - westchnęłam. Nagle zobaczył jak Fate wychyla głowę zza ściany, domagając się uwagi. Podeszłam do niej i wzięłam ją na ręce.
- Dlaczego niby pouczająca? Jak wyprawa na kawę może być pouczająca? - mulat zapytał zmieszany. Westchnęłam. Jak zwykła kawa i pogaduchy mogłyby być pouczające?...Głupia Sophie. 
- Zapomnij o tym.
- Soph nikomu nie powiem, przysięgam. Jestem doskonałym powiernikiem sekretów - mrugnął do mnie. Przez chwilę patrzyłam na niego poważnie.
- Po prostu dowiedziałam się nowych rzeczy o Louisie - powiedziałam, częściowo kłamiąc. Pogłaskałam moją kotkę i ziewnęłam - Mogę przejść przez twój pokój aby dostać się do swojego? Nie chcę nikogo obudzić i jestem już mega zmęczona...
- Jasne, ale nikt i tak jeszcze nie śpi - wyjaśnił Zayn - Niall pracuje nad muzyką, chyba chce napisać nową piosenkę czy coś. Harry coś tam też robi, a Liam nie wrócił jeszcze z siłowni w piwnicy. Chyba wszyscy czekaliśmy aż wrócisz - wyjaśnił.
- Dlaczego?
- Przyzwyczajenie, nie idziemy spać, dopóki ty nie śpisz - wzruszył ramionami. Pokręciłam z niedowierzaniem głową po czym poszłam za nim na górę, do jego pokoju.
- Dobranoc Sophie - rzucił gdy przechodziłam do swojego pokoju.
- Dobranoc Zayn - odpowiedziałam zanim zamknął drzwi. Postawiłam Fate na podłodze. Położyłam ręce na biodrach i rozejrzałam się dookoła, po ścianach z weneckimi lustrami (jednostronne lustra). Moje spojrzenie zatrzymało się na tych, połączonych z pokojem Nialla. Powinnam z nim pogadać? Niepewna, przygryzłam wargę i pozbyłam się tej myśli. Może kiedy indziej. Przebrałam się w luźniejsze ubrania, związałam włosy w koka i już chciałam się kłaść do łóżka ale zatrzymałam się, gdy zobaczyłam Padgetta. Zmrużyłam oczy.
- Powinnam cię chyba wypełnić nowymi wspomnieniami co? - powiedziałam do maskotki. Podeszłam do biurka i zaczęłam szukać w nim kartek i długopisu. Po kilku chwilach usiadłam na krześle i zaczęłam pisać wszystkie dobre wspomnienia z chłopakami. Dużo ich... Napisałam wszystko. Od momentu, kiedy Zayn wspomniał, że pomógł mi uciec dwa lata temu, aż do uśmiechniętego Nialla sprzed paru godzin, po tym jak powiedziałam, że pójdę z nim na zakupy. Niall. Jak mam złamać twoje serce? I kiedy? Czy naprawdę to zrobię? Może powinnam...
- Co robisz kochanie?
Podskoczyłam ze strachu, a długopis wyleciał mi z ręki. Harry schylił się aby go podnieść i mi go podał.
- Jezu Harry wystraszyłeś mnie - sapnęłam, czując jak serce głośno dudni mi w piersi.
- Przepraszam - zachichotał i schylił się aby pocałować mnie w szyję - Więc co robisz tak późno? - zapytał, próbując przeczytać karteczki, które napisałam. Zakryłam ja rękami.
- Piszę - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- O naprawdę? Myślałem, że pieczesz ciasto.
Wywróciłam oczami i wstałam aby odciągnąć chłopaka od biurka.
- Harry muszę iść spać. Nie potrzebny mi teraz twój sarkazm - powiedziałam, patrząc na jego prawie nagie ciało. Miał na sobie tylko spodenki od pidżamy.
- Jak sama powiedziałaś, musisz iść spać....Więc dlaczego piszesz i co takiego piszesz, że nie chcesz mi tego pokazać? - zapytał chłopak, krzyżując ręce na nagim torsie.
- Pomyślałam, że uzupełnię Padgetta. Więc spisałam trochę dobrych wspomnień. To wszystko.
- A nie chcesz, żebym je zobaczył bo...?
- To się nazywa prywatność. Mam prawo nie chcieć się z tobą czymś podzielić, nieprawdaż? Myślę, że już i tak zbyt dużo ci powiedziałam w szpitalu, nie sądzisz?
Chłopak się skrzywił.
- Sam nie wiem. Nie powinienem pozwolić ci coś przede mną ukrywać. Może kłamiesz i właśnie planujesz ucieczkę czy coś.
- Więc mi nie ufasz? - westchnęłam udając zranioną.
- A powinienem?
- Dobra więc sam sprawdź - zamknęłam oczy i wskazałam na kartki. Następną rzeczą jaką poczułam był słodki pocałunek Harrego. Ostrożnie położył ręce na moich biodrach i przysunął mnie bliżej siebie. Jak dla mnie zbyt szybko to przerwał. Otworzyłam zdumiona oczy i napotkałam jego zielone tęczówki.
- Oczywiście, że ci ufam Soph - wyszeptał - Tylko mnie nie zawiedź okej?
Uśmiechnęłam się zadowolona.
- Mogę dzisiaj z tobą spać? - zapytał łagodnie Harry, zakładając mi pasmo włosów za ucho - Poczułem się samotny pod twoją nieobecność i chcę się poprzytulać...
- Możesz mi najpierw coś powiedzieć?
- Co?
- Co zrobiłeś z moim telefonem? Czytałeś smsy, odbierałeś połączenie czy....
- Szczerze to już przez jakiś czas go nie tykałem. Jest w którejś z moich szafek. Wyłączyłem go bo te ciągłe smsy doprowadzały mnie do szaleństwa - powiedział - Ale czemu ci się nagle o tym przypomniało? Dlaczego chcesz z powrotem swój telefon? - zmarszczył brwi.
- Bez powodu - ziewnęłam - Jestem serio zmęczona, muszę iść spać.
Bez żadnego ostrzeżenia, podniósł mnie i zaniósł do łóżka. Okrył mnie kołdrą i położył się obok. Objął mnie jedną ręką i przyciągnął bliżej siebie.
- Harry dusisz mnie - zaśmiałam się.
- Nie, ogrzewam cię - wymamrotał - Nadchodzi grudzień, a wiesz co to znaczy? Będzie zimniej. I też pozbędziesz się niedługo gipsu, prawda?
- Tak, chyba tak - zgodziłam się.
- Cóż na pewno tak. Dzwoniłem dzisiaj do szpitala... Powiedzieli, ze za dwa, trzy tygodnie możesz przyjechać na zdjęcie gipsu. Więc pozbędziesz się go przed wyjazdem, który zaplanowałem dla wszystkich - westchnął wtulając się w moją szyję -Miejmy nadzieję, że do tego czasu ten cholerny magazyn tez przestanie istnieć.
- Też mam taką nadzieję - powiedziałam szczerze. Tylko muszę się skontaktować z Ashley - Wiesz, co jeszcze ma dla nas grudzień? - dodałam po minucie ciszy.
- Co?
- Nasze wspólne 24 godziny.
- Naprawdę? Kiedy? - wyszeptał, szczęśliwy.
- Dzień po tym jak zdejmą mi gips, dobra?
- tak, będzie świetnie! - powiedział głośniej.
- Ćśśś! Wszystkich obudzisz!  - warknęłam, kopiąc go pod kołdrą.
- Nie obchodzi mnie to - przytulił mnie jeszcze mocniej - Mam przeczucie, że grudzień będzie najlepszy - wymamrotał, znów całując mnie w szyję. Miejmy taką nadzieję.

∞

Grudzień nadszedł dość szybko. Jutro będzie dzień, który spędzę z Harrym. 6 grudnia. A dzisiaj zdejmą mi gips. Dziwne, ale czuję jakbym miała bardzo dobrze zapamiętać 5 i 6 grudnia 2014.

- Sophie, wychodzimy za 10 minut! - krzyknął Harry przez cały dom.

- Wiem! 5 minut temu mówiłeś, że wychodzimy za 5 minut! - odkrzyknęłam z piętra.

- Przestańcie się drzeć! Przyprawiacie mnie o ból głowy! - wtrącił się Liam, też krzycząc. Liam i ja nie dogadywaliśmy się dobrze od dnia, w którym mnie uderzył, ale atmosfera była mniej napięta. Czasem się ze mną przywitał, albo usiadł ze mną gdy oglądałam telewizję, ale nic więcej.

- 9 minut Soph!

Nie chciało mi się nawet odpowiadać. Podeszłam do drzwi od pokoju Nialla. Dzielnie zdecydowałam, ze dzisiaj z nim porozmawiam. I chciałam to zrobić teraz. Wzięłam głęboki oddech i zapukałam do jego drzwi.

- Wejdź!

Nacisnęłam klamkę i weszłam do jego pokoju. 

- Mogę ci jakoś pomóc księżniczko? Wiem, ze przez jakiś czas rzadko się pokazywałem ale byłem w stanie posprzątać przez ten czas pokój, a przed chwilą zgarnąłem z dołu trochę słodyczy.

- Hej Niall...Możemy porozmawiać? Tak, na poważnie? - zapytałam, nerwowo bawiąc się palcami. Chłopak zmarszczył brwi.

- Taaa jasne.

_______________________________________________________________________________

Czyli jednak nie będę musiała siedzieć po nocy i tłumaczyć :DD

Kolejny rozdział jest króciutki więc dodam go najpóźniej w środę. 

Nie mogę się już doczekać świąt i wolnego od szkoły *.*

xx Annie