3.13. Żałuję tego

Żeby potem nie było niedomówień - mówiłam, że rozdział będzie około niedzieli, ale przyznaję się bez bicia, że taki leń mnie złapał, że jak wracałam z dworu to nie miałam na nic siły ;/ A teraz po długiej przerwie - zapraszam do czytania.

________________________________________________________________________________
- Nie, nie, nie! Nie dotykaj mnie! - zaprotestowałam gdy złapał mnie pod pachami - Nie znam go! - powiedziałam z desperacją kobiecie.
- Nie rób scen - wyszeptał wściekły do mojego ucha, stawiając mnie do pionu. Sapnęłam głośno. Nie mogłam ustać, czułam promieniujący ból w lewej nodze. Musiałam się go przytrzymać.
- Panie Horan naprawdę powinniśmy wezwać pomoc medy....
- Nie trzeba, wszystko będzie dobrze proszę pani - przerwał jej blondyn, kręcąc głową.
- Nie znam go! - powtórzyłam głośniej, a chłopak wbił mi palce w ręce - Proszę mi pomóc!
- Panie Horan, panienka raczej pana nie zna i widać, że naprawdę zrobiła sobie krzywdę...
- Zna mnie - Niall znów jej przerwał - Musiała uderzyć się w głowę gdy upadła.
- Nawet jeśli pana zna, to zrobiła sobie krzywdę. Nalegam, abyśmy wezwali lekarza.
- Nie, proszę zabierzcie mnie do szpitala! - pokręciłam głową.
- No dobrze - zgodził się chłopa. Co?! - Przyślij ich do mojego pokoju, 578. Zadbam o nią do przyjazdu lekarzy - dodał. Nie! Chce iść do szpitala! - A i czy mogłaby pani przekazać reszcie zespołu, że Anne jest ze mną? - zapytał, przyciągając mnie bliżej siebie - Powinni zaraz się zjawić.
- Niell proszę, puść mnie! - krzyknęłam cicho, zaciskając pięść na jego skórzanej kurtce.
- Oczywiście  panie Horan - recepcjonistka pokiwała głową, nie zauważając mojej błagającej miny.
- Dziękuję.
- Nie! Niall!
- Zamknij się - powiedział przez zaciśnięte zęby, wychodząc z lobby. Nie odezwał się ani słowem gdy weszliśmy do windy jadącej na jego piętro. Byłam roztrzęsiona. Ból i strach zaczęły przejmować kontrolę nad moim umysłem. Byłam tak blisko. Prawie mi się udało! Ale on musiał akurat przyjechać! Dlaczego?! Doszliśmy pod jego pokój i puścił mnie aby znaleźć klucze. Upadłam na podłogę, nie byłam w stanie stać.
- Niall, jestem ranna, nie rób tego - prosiłam gdy znów złapał mnie za ramię i zaprowadził do swojego pokoju. Rzucił mnie na łóżko.
- Ściągaj spodnie - powiedział pozbywając się swojego podkoszulka.
- Niall, proszę! Proszę nie!
- Anne ściągaj je - powtórzył wściekły, podkreślając każde słowo.
Po moich policzkach od razu spłynęły łzy gdy wykonywałam jego polecenie. Skrzywiłam się gdy zobaczyłam w jakim stanie jest moje kolano. Gdy tylko zdjęłam dresy Louisa, blondyn wyszedł z pokoju, by po chwili wrócić z torebką kruszonego lodu. Podszedł do lewej strony łózka.
- Co to kurwa miało być?! - krzyknął na mnie w końcu i mocno przycisnął worek z lodem do mojego kolana. Jęknęłam z bólu. Złapałam poduszkę i krzyknęłam w nią z całej siły. Po moich policzkach spływało coraz więcej łez. Co z nim nie tak?! 
- Co z tobą nie tak?! - kontynuował Irlandczyk, jeszcze mocniej przyciskając woreczek - Masz myśli samobójcze Anne?!
- Nie, czemu?
- Chcesz umrzeć?!
- Nie ja...
- To dlaczego skakałaś po balkonach?! - krzyczał patrząc na mnie intensywnie.
- Ja, ja, ja - zająknęłam się ale mi przerwał.
- Widziałem cię! Nawet się poślizgnęłaś! Mogłaś się zabić!
- No cóż.
- Pomyślałaś w ogóle o tym co ci zrobimy jeśli złapiemy cię na ucieczce?!
- Tak, ale...
- Zdajesz sobie sprawę jak głupi był ten pomysł? Co ci przyszło do głowy?! Skąd w ogóle pomysł, żeby uciekać?! - blondyn już trochę przesadzał - I nawet udawałaś, że mnie nie znasz!
- Miałam nadzieję, okej?! - warknęłam, w końcu będąc w stanie wypowiedzieć całe zdanie - Chciałam udowodnić, że Sophie się myli!
- W czym się myli?
- Że nie da się od was uciec.
Zacisnął usta w cienką linię, wpatrując się we mnie swoimi niebieskimi oczami.
- Jeśli szukasz drogi ucieczki, to nie rób tego w taki sposób - powiedział ostrożnie. Patrzyłam na niego z niedowierzaniem.
- Przepraszam, co?
Blondyn zamrugał po czym znów ogarnął go gniew.
- Oszalałaś! - rzucił, znów przyciskając torbę z lodem do mojego kolana.
- Ałć Niall! - sapnęłam.
- Powinienem powiedzieć reszcie, że chciałaś uciec - jęknął do siebie, po czym na mnie spojrzał - Powinnaś zostać ukarana - dodał - Jeśli nie byłabyś siostrą Sophie...
- Wtedy byś to zrobił? - powiedziałam zmieszana.
- Nie wiem! - krzyknął, ciągnąc się za włosy - Ale jestem pewien, że byłoby to łatwiejsze! - dodał krzywiąc się - Już wystarczająco szkód narobiłem gwałcąc cię pierwszej nocy...A to, że myślałem, że jesteś Sophie jeszcze pogarsza sprawy. Boże ona mnie teraz nienawidzi, prawda?
Patrzyłam z niedowierzaniem gdy zaczął płakać.
- Dlaczego zawsze muszę coś spierdolić? - powiedział głosem pełnym bólu i wstał - Nienawidzi mnie, prawda? - powtórzył patrząc na mnie oczami pełnymi łez.
- J-ja ja nie wiem - jąkałam się.
- Jestem pewien, że tak... O mój Boże - zaszlochał pocierając prawą dłonią lewe ramie.  Wow, naprawdę czuje się źle z tym co zrobił. Oboje obróciliśmy głowy gdy usłyszeliśmy pukanie do drzwi.
- Niall otwórz, tu Zayn.
Młodszy chłopak zrobił głęboki wdech i otworzył.
- Co tu się kurwa stało?! - krzyknął mulat gdy wszedł do środka i spojrzał na mnie groźnie - Pod hotel własnie przyjechało pogotowie i recepcjonistka powiedziała, że mają przyjść do twojego pokoju! - kontynuował, obracając się w stronę Nialla. Na chwilę zamilkł i po prostu patrzył się na blondyna - Płakałeś?
- Nie, po prostu....
Znów ktoś zapukał do drzwi.
- Przyszliśmy obejrzeć tą dziewczynę - powiedział męski głos zza drzwi. Zayn ich wpuścił. Gdy dwaj mężczyźni weszli do pokoju, poczułam się niepewnie. Jeden z nich wyglądał jak młodsza wersja Toma Cruise'a a ja byłam ubrana tylko w koszulkę i bokserki. Wow.
- Co się pani stało? - zapytał jeden z nich klękając obok łóżka. Kopia Toma Cruise'a zajęła się moją poobijaną nogą. Mężczyzna położył na łóżku apteczkę.
- Cóż j-ja... - zająknęłam się, patrząc na Nialla błagającym o pomoc spojrzeniem.
- Skoczyła z jednego z niższych balkonów - westchnął chłopak gdy obaj mężczyźni zakładali lateksowe rękawiczki.
- Co zrobiła?! - krzyknął Zayn - Oszalałaś Anne?!
- Nie, chciałam....
- To może trochę zaboleć -  powiedział jeden z ratowników po czym zaczął dezynfekować krwawiąca ranę na mojej nodze. Zacisnęłam mocno zęby. Drugi z nich zdjął z mojego kolana woreczek z lodem i zaczął je lekko szturchać.
- Boli gdy to robię?
- Tak! - szybko pokiwałam głową.
- Od jednego do dziesięciu jak mocno cię boli? - zapytał.
- Tylko szczerze Anne - ostrzegł Zayn.
- Chyba tak na sześć - powiedziałam przez zaciśnięte zęby.
- Czyli norma - pokiwał głową szatyn, dotykając palcem mięśni wokół mojego spuchniętego kolana - To też cię boli? - zapytał, patrząc mi się w oczy. Wyglądał jak Bradley Cooper. Od kiedy ratownicy medyczni są tacy przystojni? - Proszę pani? Boli panią gdy tak robię? - powtórzył naciskając palcami na opuchliznę.
- Tak - odpowiedziałam chcąc żeby już przestał mnie dotykać.
- Miałaś jakieś bóle głowy? Mdłości? Pani w recepcji powiedziała, że mogłaś się uderzyć w głowę gdy spadłaś - powiedział klon Toma Cruise, gdy bandażował mi nogę.
- Nie.
Skrzywiłam się gdy "Bradley Cooper" położył na moim kolanie torebkę z lodem po czym wstał.
- Bardzo dobrze, że przyłożyliście jej lód - pochwalił chłopaków - Nie będzie potrzebowała operacji ani nic takiego, ale jeśli chcecie, żeby wyzdrowiała to sugeruję przykładać lód na 15 do 20 minut, 4 do 5 razy dziennie dopóki opuchlizna nie zniknie. I nie pozwólcie jej chodzić - poinformował, pakując swoje rzeczy.
- Jak długo może to potrwać? - zapytał Zayn.
- Nic sobie nie naderwała, więc za jakiś tydzień powinno być dobrze - odpowiedział ratownik.
- I proszę nie skakać z balkonów...Następnym razem może sobie pani złamać nogę - poradził sobowtór Toma Cruise'a po czym oboje wyszli z pokoju. Zayn patrzył się na mnie przez dłuższą chwilę. Nie mogłam poznać o czym myśli.
- Ukarałbym cię, ale chyba już dostałaś za swoje - powiedział w końcu wskazując na moją lewą nogę. Wyciągnął swój telefon - za godzinę mamy być na stadionie - rzucił - Chyba położymy ją spać. Nawet jeśli nigdzie nie zdoła pójść to będę się czuł pewniej wiedząc, że śpi - wyjaśnił. Niall westchnął i poszedł do łazienki.
- Mam iść spać?! Jest dopiero 14!
- Już nam pokazałaś, że nie możemy zostawiać cię przytomnej. Poza tym lepiej dobrze się wyśpij; jutro rano wracamy do busa i wyjeżdżamy do Los Angeles. Nie mogę ci zagwarantować, że podróż będzie przyjemna...
- Dlaczego nie możemy lecieć samolotem?! To by zaoszczędziło dużo czasu! - zaprotestowałam.
- Bo mamy parę koncertów po drodze. Zajmie nam to pięć dni.
Pięć dni w ciasnym busie z nimi?! Nie ma mowy!
- Nie moge po prostu wrócić do domu? Proszę? - narzekałam - Macie już przecież Sophie! Proszę! Nie potrzebujecie mnie!
- Jest nas pięciu skarbie. Dwie dziewczyny są lepsze niż jedna - rzucił Zayn gdy Niall wyszedł do pokoju z małym ręcznikiem w ręce.
- Nie, proszę nie! - pokręciłam głową, próbując się ruszyć ale kolano mi w tym przeszkodziło.
- Wszystko będzie dobrze gdy się obudzisz Anne - westchnął Niall po czym przycisnął ręcznik do moich ust.
- Proszę! - zaszlochałam gdy opary chloroformu zaczęły wdzierać się do moich nozdrzy i płuc.
- Przepraszam.
____________________________________________________________________________

Jeszcze trzy rozdziały i będziemy na bieżąco ;D

xx Annie