3.10. Zrujnowane dzieciństwo

Więc rozdział z dedykacją dla Asi ;) Spóźnione STO LAT <3333
__________________________________________________________________
Perspektywa Anne

- Harry proszę.
Podskoczyłam zaskoczona gdy usłyszałam głos mojej siostry zza ściny. Szybko wstałam.
- Słyszałeś to? - powiedziałam patrząc na Zayna. Na chwilę podniósł wzrok znad telefonu i wzruszył ramionami.
- Nie obchodzi mnie co Harry z nią robi - odpowiedział.
- Więc jeśli ktoś w pokoju obok byłby właśnie zabijany, nie zareagowałbyś?! - zapytałam zdumiona.
- Harry nie zabiłby twojej siostry...Po wszystkich co przeszedł aby ją zdobyć, nie miałby serca aby znów ją zranić i znów ją stracić - wyjaśnił Zayn, przesuwając palcem po ekranie telefonu - I kto wie...Może Sophie wróciły wspomnienia i właśnie się pieprzą? - dorzucił lekko podnosząc kąciki ust. Odłożył telefon i na mnie spojrzał.
- Cóż, to nie byłaby dobra rzecz - warknęłam.
- Dwoje kochających się ludzi to nie jest dobra rzecz?
- Ona tylko myśli, że jest zakochana. To inna sprawa.
Zayn podniósł brew.
- Co właściwie wiesz o swojej siostrze hmm? Widziałaś kiedykolwiek jak się zachowuje przy Harrym? - zapytał nagle.
- Nie ale...
- Anne nie wiesz nic o swojej siostrze, oprócz tego co słyszałaś od ojca. Więc nie udawaj, że rozumiesz jej relacje z nami, bo nie rozumiesz tego. Nie wiesz nawet połowy - oznajmił Zayn. Wywróciłam oczami i skrzyżowałam ramiona na piersi.
- Nie potrzebuję wiedzieć więcej, wszystko mówi samo za siebie - warknęłam. Zayn wolno wypuścił powietrze.
- Ostrożnie Anne...naprawdę nie chcesz ujrzeć mojej złej strony. Nie jest zbyt ładna - powiedział spokojnie z wyzwaniem w oczach - Możesz zapytać Sophie.
- Nie przestraszysz mnie Zayn...Co pomyślałaby Sophie gdyby dowiedziała się, że skrzywdziłeś jej siostrę? Nie złamałoby to waszej niezwykłej więzi? - wypomniałam mu. To niedorzeczne.
- Nie, to koniec - poddał się i wstał łapiąc mnie za ramię - Pozwolę Liamowi się tobą zająć.
Próbowałam zrzucić jego rękę z mojego ramienia gdy wyprowadził mnie z pokoju i otworzył drzwi. Patrzyłam się na niego przerażona. Ejjj, nie ma mowy!
- Mogę pomóc waszej dwójce? - zapytał Liam patrząc to na mnie, to na mulata z zaciekawieniem.
- Nie, nie, nie...Właśnie mieliśmy wychodzić więc...
Zayn zatrzymał mnie gdy się odwracałam.
- Właściwie....Mógłbyś sprawić, aby była bardziej posłuszna Li? Może byś ją lekko złamał? - zapytał Zayn, mocno ściskając moje ramie - Chyba jeszcze nie do końca rozumie, że ma się nas słuchać, jeśli chce się zabawić - kontynuował patrząc na mnie.
- Nigdy się z wami nie zabawię! - splunęłam - Jesteście szaleni! - zaprotestowałam gdy Zayn praktycznie wręczył mnie przyjacielowi.
- Mógłbyś przysłać Louisa? Myślę, że to mu się spodoba - rzucił Liam, trzymając mnie za nadgarstek.
- Nie, tylko nie Louis - prosiłam, kręcąc głową. Sprawiają, że czuję rzeczy, których nie jestem w stanie zrozumieć - Proszę tylko nie on - powtórzyłam próbując się wyrwać.
- Ta dam mu znać...Będę na Skypie z Perrie jeśli będziecie mnie potrzebowali.
- Po co?
- Chcę się dowiedzieć, za ile przyjeżdżają - odpowiedział mulat. Młodszy chłopak pokiwał głową i pomachał mu na pożegnanie. Chwilę później Liam wciągnął mnie do swojego pokoju.
- Usiądź - zażądał wskazując na łóżko. Nie poruszyłam się - Anne...usiądź - powtórzył nadal trzymając wyciągniętą rękę.
- Mam ci tez podać łapę i przekręcić się na grzbiet? - zadrwiłam - Nie jestem jakimś kurwa psem - zauważyłam.
- Nie, jesteś za to rozwydrzonym bachorem - odpowiedział wyższy chłopak, zmuszając mnie, żebym usiadła na łóżku - Zostań.
- No kurwa! Powiedziałam już, że nie jestem psem! - fuknęłam wstając ale popchnął mnie znów na łóżko.
- Za każdym razem gdy się sprzeciwisz będę dodawał 2 minuty, a gdy przeklniesz 30 sekund. Już masz na koncie 8 minut skarbie.
- Nie mów do mnie skarbie, ty dupku. I oczym ty w ogóle do cholery mówisz? Dodajesz minuty do czego?
- Czyli już jest 10 minut. Ostrożnie Anne, wydłużasz swoje tortury.
- Jakby przebywanie z tobą nie było wystarczającą torturą - wymamrotałam pod nosem. Oboje odwróciliśmy głowy gdy usłyszeliśmy pukanie do drzwi.
- To powinien być Louis. Zostań tu - poinstruował Liam, posyłając mi groźne spojrzenie. Następnie podszedł do drzwi i je otworzył. Gdy tylko się oddalił uciekłam do łazienki, obok i po cichu zamknęłam drzwi. Serce biło mi szybko z przerażenia. Zacisnęłam rękę na krawędzi umywalki i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Co za nieogar.
- Anne? - usłyszałam głos Liama zza drzwi. Zamarłam - Już masz dwanaście minut.
- Anneeeeeeee - zanucił Louis. Przestałam oddychać.
- Chcesz się pobawić w chowanego? - zapytał starszy chłopak, z rozbawieniem w głosie. Nie odpowiedziałam - Cóż jeśli już chcesz się pobawić to dodamy czas którego będziemy potrzebować na znalezienie cię i jeszcze 30 dodatkowych minut do naszych małych...tortur. Więc jeśli chcesz pozostać przy swoich 12 minutach to lepiej nam od razu o tym powiedz - wyjaśnił Louis. Od razu rozejrzałam się za jakimś w miarę dużym miejscem w łazience. Mój wzrok wylądował na szafce pod umywalką. Jedyne miejsce w którym się zmieszczę. Wyrzuciłam stamtąd rolki papieru aby zrobić sobie więcej miejsca.
- No cóż, jak chcesz. Gotowa czy nie...łazienko nadchodzimy! - rzucił Liam.
- No weź Li, poudawajmy przez chwilę, że nie wiemy gdzie jest...nam da to więcej czasu później, a ona pomyśli, że jest dość bystra - zaproponował Louis. Próbując nie hałasować, otworzyłam drzwiczki szafki i wślizgnęłam się do środka. Schyliłam się aby nie uderzyć o rury od umywalki. Zamknęłam za sobą drzwiczki. Zagłuszyłam głosy chłopaków. Oplatając nogi rękami oparłam na nich głowę i zamknęłam oczy. Miałam pustkę w głowie. Po chwili usłyszałam szarpanie za klamkę od drzwi. Otworzyłam oczy i czekałam z niepokojem. Nie, proszę. Gdy to powtarzałam zauważyłam mały zatrzask na drzwiczkach od wewnątrz. Po co w ogóle to tu jest? Chyba los chce mnie ocalić. Nie zastanawiając się długo zamknęłam to. Teraz nie mogli ich otworzyć. To powinno ich powstrzymać. Zadrżałam gdy usłyszałam, ze weszli do łazienki. 
- Anne już masz naliczone 45 minut...skrócimy je gdy dobrowolnie się poddasz - namawiał mnie Louis. Chyba oszalał. Krzyknęłam ze strachu gdy jeden z nich pociągnął za drzwiczki.
- No dajesz... - westchnął zirytowany Louis. Znów pociągnął mocno za drzwiczki - Pomożesz mi Liam?
- Jasne.
Krzyknęłam i jeszcze ciaśniej oplotłam nogi rękoma, gdy chłopcy wyrwali drewno z zawiasów. Zwinęłam się w kącie. Są potworami. 
- Nie, proszę! Proszę Louis! Proszę nie dotykaj mnie! - powtarzałam przerażona gdy wyciągali mnie spod umywalki. Szarpałam się gdy prowadzili mnie do sypialni - Proszę, proszę, proszę! - błagałam.
- Nie zmienimy już decyzji, nieważne jak bardzo byś prosiła. Ostrzegaliśmy cię wcześniej. Ale ty nigdy nie słuchasz - Louis pokręcił głową i popchnął mnie na łóżko - Przygotuj rzeczy Liam, ja ją przytrzymam - dodał siadając naprzeciwko mnie.
- Odejdź ode mnie! - cofałam się dopóki moja głowa nie uderzyła o koniec łóżka - Ała, kurwa!
- Nie zrań się skarbie - Louis zaśmiał się i nachylił się nade mną.
- I tak cię to nie obchodzi.
Przytrzymał moje nogi gdy byłam zajęta masowaniem głowy.
- Ależ obchodzi - wyszeptał, w jego oczach widać było szczerość.
- Gówno prawda - warknęłam.
- Teraz masz już 48 minut Anne - powiedział Liam stojący za Louisem. Obserwowałam jak stawia krzesło przed łóżkiem i wyciąga małe pudełko - Zdejmij jej dresy Lou.
- Już się robi Li.
Już miałam zaprotestować ale uciszył mnie pocałunkiem. Nagle całe moje ciało przeszły ciarki. Cholera, dobrze całujesz Lou, to muszę ci przyznać. Nie mogłam mu się oprzeć i oddałam pocałunek. Jedną ręką złapał mnie za włosy, a drugą przysunął moje ciało do jego. Jęknął przyciągając mnie bliżej.
- Louis powiedziałem, zdejmij jej spodnie, a nie się z nią całuj. To zrobisz gdy ona sobie zasłuży. A teraz jeszcze nie pora - powiedział Liam, a Louis się odsunął. Puścił mi oczko, trzymając w ręce moje spodnie.
- Misja zakończona sukcesem Liam - uśmiechnął się łobuzersko. Jak mogłam tego nie zauważyć? Spojrzałam na niego zabójczym wzrokiem i dłonią wytarłam usta z jego DNA. Dlaczego w ogóle też go pocałowałam? Jest obrzydliwy!
- Awww cukiereczku nie bądź taka! - powiedział chłopak przesłodzonym głosem - To świetnie, że ci się podobają pocałunki.
- Nie twoje - odpowiedziałam - Są paskudne.
- Cóż możesz mnie obrażać - zaczął - Ale wiem, że kłamiesz - powiedział dumny z siebie.
- Chciałbyś - wywróciłam oczami.
- Anne ja...
- Dobra starczy tej bezużytecznej gadki...Louis trzymaj ją okej? - Liam nas uciszył.
- Albo mógłbyś być miły i poprosić mnie, żebym się nie ruszała - wymamrotałam.
- Więc nie ruszysz się gdy włożę to - pokazał mi podejrzanie wyglądający przedmiot - w ciebie?
Przełknęłam ślinę patrząc na zabawkę. Miała taki kształt, że by we mnie weszła i jednocześnie naciskała na górną część mojej cipki.
- Gdy tak teraz o tym myślę, chyba po prostu wyjdę - odpowiedziałam szybko, zrzucając z siebie Louisa.
- Nie, nie, nie - chłopak złapał mnie za nadgarstek i przytrzymał kolanami moje uda abym się nie ruszała.
- Puszczaj! - próbowałam podnieść kolano do góry, chcąc go uderzyć w jaja ale mi się nie udało. Louis zaczął się śmiać.
- Skarbie bądź fair. Nie możesz tam uderzyć mężczyzny - powiedział kładąc ręce na moich nagich udach. Na chwilę zamarłam, zahipnotyzowana jego turkusowymi oczami.
- A ty nie możesz wykorzystywać mojego ciała dla przyjemności! - powiedziałam w końcu.
- Hmm, chyba jednak mogę - złapał za moje majtki i pociągnął je na dół.
- Nie...O mój Boże - zamknęłam oczy, mój oddech przyspieszył gdy Liam włożył we mnie przedmiot brutalnie. Louis z powrotem założył mi majtki, materiał ocierał się o część dotykającą najwrażliwszego miejsca - Nie. Wyjmijcie to! - powiedziałam z obrzydzeniem.
- Nie ma szans. Musisz spędzić z tym 48 minut, siedząc przywiązana do tego krzesła - uświadomił mnie Liam, podnosząc mnie z łóżka. Pokręciłam głową czując, że zaraz zwymiotuję.
- Proszę nie - wymamrotałam gdy sadzał mnie na krześle. Louis związał mi ręce za plecami, a drugi chłopak przywiązywał moje kostki do nóg krzesła. Przez to coś we mnie czułam się nieswojo. Nie mogłam się poruszyć gdy obaj stanęli przede mną podziwiając swoje dzieło. Schyliłam głowę ze wstydu i poniżenia, gdy się na mnie patrzyli.
- Zayn powiedział, że się nie słuchasz. Więc to ćwiczenie na posłuszeństwo Anne - poinformował Liam, kładąc się na łóżku podłożył sobie  rękę pod głowę i patrzył na mnie - Przez kolejne 48 minut musisz robić wszystko co ci powiemy nie ważne jak niedorzeczne to będzie. I patrz mi w oczy gdy to ciebie mówię - dodał.
-  Albo co? - wymamrotałam nadal patrząc się na swoje stopy - Już przywiązałeś mnie do krzesła z nie wiadomo czym we mnie. jakoś nie sądzę, że może być gorzej.
- Więc pomyśl ponownie.
Nagle ta rzecz we mnie zaczęła wibrować. Sapnęłam chcąc wstać, to uczucie było dziwne. Byłam jednak przywiązana do tego cholernego krzesła.
- Bo, boże, boże przestań! - błagałam wiercąc się na krześle.  Ta część poza moim ciałem bolała najbardziej, jeszcze szybciej mnie pobudzając.
- Chcę żebyś spojrzała mi w oczy - rozkazał Louis. Pręciłam głwą kilka razy ale w końcu nie mogłam znieść tej tortury i nasze spojrzenia się spotkały.
- Dobrze, chcę żebyś zawsze patrzyła na osobę, która do ciebie mówi, zrozumiałaś?
Pokiwałam głową przygryzając przy tym wargę. Wibracje w końcu ustały a ja wciąż dyszałam. Jednak uczucie w moim brzuchu nadal tam pozostało. Zauważyłam, że Liam bawi się małym czarnym pilotem. Cholera. 
- Moja kolej na prośbę - powiedział Louis po kilku sekundach. Patrzyłam mu prosto w oczy - Chcę, zebyś zaśpiewała nam piosenkę - spojrzałam się na niego przerażona - Nie musi być długa - dodał.
Zaśpiewać piosenkę, zaśpiewać piosenkę, pieprz się Louis!
- Nie umiem śpiewać.
- No weź nie musi to był ciężka piosenka, możesz zaśpiewać co chcesz.
- Ale nie mam żadnego pomysłu! - jęknęłam, szarpiąc się z linami na nadgarstkach.
- To zaśpiewaj "Jack i Jill"
- Ale to kompletnie bez sensu!
- O nieładnie. Miałaś się z nami nie sprzeczać nie ważne co każemy ci zrobić - upomniał mnie Liam.
- Nie.
Od razu tego pożałowałam. Obiekt obudził się do życia, wibrując jeszcze mocniej niż poprzednio. Krzyknęłam szarpiąc się z całych sił.
- Dobra! Dobra! - powiedziałam. Liam zatrzymał to. Biorąc wolne oddechy próbowałam przypomnieć sobie rymowankę, modyfikując ją trochę.
- Jack i Jill poszli na wzgórze obściskiwać się
Jack zaczął się do niej przystawiać
I złapał ją za tyłek
Teraz nie ma dwóch jedynek" - powiedziałam.
- Nieźle - zaśmiał się Lou - Ale moja jest lepsza.
- Jack i Jill poszli na wzgórze zajarać marichuanę
Jack był na haju
Rozpiął rozporek
I powiedział "Ej Jill, chcesz? (Tak, wiem nie umiem tłumaczyć rymowanek ;P)
- O boże, gdzie się tego nauczyliście?! - krzyknął Liam, jakby przerażony - Własnie zniszczyliście moje dzieciństwo.
Louis i ja wzruszyliśmy równo ramionami.
- Ty niszczysz mi życie - zauważyłam - Jakoś nie czuję się winna.
- Nieważne. Anne chcę żebyś w ogóle nie ruszała się przez kolejną minutę, gdy właczę dildo na trzeci poziom - zażądał Liam.
- Jak wiele poziomów ma to coś?! - byłam przerażona.
- Pięć, a ty jak na razie poznałaś dopiero dwa pierwsze.
- N...
- I znów się sprzeczasz - Liam pokręcił głową i włączył przedmiot. Sapnęłam wyginając plecy - Nie zacznę liczyć tej minuty dopóki nie przestaniesz się ruszać - stwierdził gdy się wierciłam, chcąc wstać aby zmniejszyć kontakt - Anne. Przestań. Się. Ruszać.
- Ale to boli - rzuciłam szarpiąc liny.
- Jeszcze nie minęły trzy minuty z całego czasu; oczywiście, że będzie bolało. Ale za kilka minut pewnie dojdziesz i będzie ci bosko. Ale potem będzie boleć jeszcze bardziej, bo będziesz nadwrażliwa - wyjaśnił Liam.
- Liammmm - sapnęłam - Zatrzymaj to, proszę.
- Nie dopóki nie przestaniesz się ruszać - zaprotestował - Masz się nas słuchać.
- To jest niemożliwe!
- Anne nie ważne jak bardzo będziesz się kłóciła nie zmienię zdania. Możesz tak pozostać przez kolejne 45 minut jeśli chcesz.
- Nie, nie, nie! - prosiłam.
- Możesz to zrobić. Wszystko zależy od silnej woli - wtrącił się Louis. Wzięłam kilka oddechów, zamknęłam oczy i skupiłam się na tym, aby się nie ruszać. Jednak mi się nie udało, uczucie we mnie było zbyt intensywne. Zaczęłam płakać - Liam nie mogę! Chcę, ale nie mogę!
- Zmniejsz poziom Li.
Chłopak westchnął ale posłuchał. Jęknęłam gdy wibracje się zmniejszyły.
- Dzięki - dodałam czując spływającą po policzku łzę.
- Nadal musisz przestać się ruszać. Przygryzłam wargę , zamknęłam iczy i skoncentrowałam się na nie ruszaniu się. Próbowałam rozproszyć czymś myśli. Myślałam o ojcu, o Sophie, o dzieciństwie,które mogłybyśmy razem przeżyć gdyby nie rozdzielenie nas przez matkę, której nigdy nie poznałam.
- Koniec.
Westchnęłam gdy wibracje ustały, ale nie byłam zbyt zadowolona. Właściwie moje ciało było z lekka zawiedzione. Dlaczego?
- Anne.
Spojrzałam na Louis, który do mnie mówił.
- Chcę, żebyś mnie pocałowała z włączoną wibracją.
Pokiwałam od razu głową, prawie tego pragnąc. Moje ciało pragnęło intymnego dotyku tak bardzo, że to barwie bolało. Louis nade mną górował. Złapał moją twarz w dłonie.
- Masz wolą rękę co do poziomu Liam - powiedział chłopak i złączył nasze usta. Pocałunek był wolny tak samo jak wibracje. Z każdą sekundą Louis zyskiwał pewności a Liam przybliżał mnie do rozkoszy.
- Boooże - jęknęłam odrzucając głowę do tyłu gdy zabawka przyjemnie we mnie pulsowała. Chłopak przyparł mnie do krzesła, tak abym nie mogła się ruszyć. Przez to wibracje bardziej na mnie działały.
- Skup się na mnie - zażądał sapiąc i nasze usta znów się spotkały. Moje skóra była rozpalona. Louis nagle wsunął rękę w moje majtki lekko poruszając zabawką. Po chwili się rozpadłam. Jęczałam gdy ogarniały mnie kolejne fale przyjemności.
- Louiisssss - jęknęłam zamykając oczy i próbując poradzić sobie z pierwszym orgazmem.
- Proszę - zakończył i odsunął się sapiąc lekko - Jak dużo czasu minęło Liam?
- 5 minut. (Chyba miało być 25 i autorce się źle napisało o.0)
Dildo było teraz jakby nie na miejscu. To prawie bolało.
- Proszę...Możecie to już wyjąć? - spytałam.
- To dopiero połowa tortur ... druga połowa właśnie się zaczyna - Liam pokręcił głową - Anne chcę żebyś wymieniła 20 krajów, które chcesz odwiedzić.
- Ale po co? - jęknęłam.
- Bo cię o to proszę.
- Ale to bez sensu!
Krzyknęłam z bólu gdy znów zaczęło wibrować. I to mocniej niż wcześniej.
- Anne masz wykonać moje polecenie.
- Nie! - zaczęłam płakać ale wymieniłam tak dużo państw jak mogłam.
- Kanada, Francja, Brazylia, Rosja, USA...
- Powiedziałem kraje które chciałbyś zwiedzić, a nie w których już byłaś. Od nowa.
- Liam no weź.
Odcięłam od siebie słowa Louisa próbując odpowiedzieć.
- Kanada, Francja, UK, Brazylia, Rosja, Włochy, Hiszpania, Polska, Węgry, Grecja, Dania, Norwegia, Szwecja, Belgia...Liam, przestań, nie mogę już!
- Wymieniłaś tylko 14. Od nowa.
- Nie, proszę! - zaszlochałam, moja wizja została rozmazana przez łzy.
- Liam już dość - powiedział Louis obok - Nie to, ze ona nie chce, po prostu prosisz o zbyt dużo.
- Anne zacznij od początku.
- Nie mogę! - szlochałam, wibracje sprawiły, że pochwa mnie dosłownie piekła.
- Liam wystarczy - powtórzył Louis. Jego zmartwiony głos zdawał się być odległy - Liam zatrzymaj to. Ją to boli!
- Zayn powiedział, żeby ją złamać.
- Liam nie krzywdzimy dziewczyn! Mają limity które możemy naruszyć, a nie kompletnie złamać! Wszyscy się co to tego zgodziliśmy! Więc skończ się znęcać! - zażądał Louis.
- Dobra.
Zamknęłam oczy i odetchnęłam głośno gdy zabawka się zatrzymała. Gdy próbowałam uspokoić oddech poczułam, ze ktoś odwiązuje liny z moich rąk. Wzięłam kolejny oddech gdy zaczęli odwiązywać mi kostki.
- Proszę - wymamrotał Louis - Zabiorę ją do swojego pokoju...Musi się przespać - powiedział. Poczułam jak podnosi mnie z krzesła. Cała się trzęsłam - Liam, wiem, że winisz jej ojca za zerwanie z Danielle ale nie wyżywaj się na niej - powiedział spokojnie - To nie jej wina.
- Łatwo ci mówić - mruknął młodszy chłopak - Nadal uważam, że powinniśmy spalic tego dupka razem z domem a nie tylko przypiąć go kajdankami do skrzynki na listy.
- Liam...Nie jesteśmy mordercami.
Więc to zrobili?
- Zakuliście go na zewnątrz? Zimą?! - krzyknęłam słabo z ramion Louisa. O boże, tato mógł umrzeć z hipotermii - Jak mogliście?! - zaczęłam się wiercić, otworzyłam nawet oczy.
- Ćśśś. Chodź zabieram cię do swojego pokoju - powiedział chłopak wzmacniając uścisk - Siemka Li. I pamiętaj, za godzinę mamy wywiad.
- Taaa, jasne.
Starszy chłopak wyszedł z pokoju i wrócił do swojego. Położył mnie na łóżku. Oczy miałam zamknięte i zamarłam gdy zdjął ze mnie majtki. Ale ogarnęła mnie ulga gdy wyjął ze mnie ten przedmiot.
- Idę pod prysznic, naprawdę radę ci tu zostać i trochę odpocząć - westchnął chłopak. Już miałam zaprotestować ale byłam zbyt wykończona i emocjonalnie i fizycznie przez Liama. Powoli kiwnęłam głową.
- Nie zgwałcisz mnie w śnie? - zapytałam go wślizgując się pod kołdrę.
- Jeśli bym tego chciał, zrobiłbym to wczoraj w nocy skarbie - odpowiedział, uśmiechając się lekko i wszedł z pokoju.

Gdy tylko moja głowa dotknęłam poduszki - zasnęłam.
_________________________________________________________________________

Nie wiem czy się cieszyć czy płakać...

Niby Louis taki miły i w ogóle

Ale nie lubię Anne

I nie wiem czy chcę, aby byli ze sobą

;c

xx Annie