2.46. Zgubiony

- Nie jesteś dziwką - Niall pokręcił głową, zamknął oczy i ziewnął. Obróciłam się do niego plecami, tak, że znów leżeliśmy na łyżeczki - Kocham cię - powiedział i zasnął. Westchnęłam i mocno wtuliłam się w poduszkę. Co jest ze mną nie tak? Dlaczego nie mogę mu powiedzieć, że tez go kocham? Dlaczego nagle wydaje mi się, że wkurzanie Harrego to zły pomysł? Dlaczego nie mogę po prostu dać odpuścić sobie loczka? Przygryzłam wargę, czując smak krwi. Powinnam wrócić do pokoju Louisa i zaczekać na niego tak, jak prosił. Nie powinnam go za bardzo wkurzać. Ale jeśli Niall się obudzi, albo jeszcze nie zasnął, to zacznie się wtrącać. A nie chcę, żeby coś mu się stało. Spojrzałam na zegarek po drugiej stronie stolika; 22;46. Poczekam do 23 i dopiero wtedy wrócę do pokoju Louisa. Musze się upewnić, że Niall naprawdę zasnął i nie spróbuje mnie bronić gdy Harry wybuchnie. Ale czy naprawdę chcę go wkurzyć? tak...Czas strasznie się dłużył, jakby mnie specjalnie drażnił. Zaczęły mi się pocić ręce i cała się zestresowałam. Próbowałam się uspokoić. Zegarek pokazywał 22;55. Za pięć minut. Dlaczego w ogóle się stresuję? Ten plan ma zadziałaś perfekcyjnie, prawda?
- Ale jakoś nie chcę stracić Harrego na zawsze - wyszeptałam do siebie i zamknęłam oczy. Dlaczego emocje przejmują nade mną kontrolę? Nie chcę wracać do pokoju Louisa...Jestem bezpieczna w ramionach Nialla więc po co mam wchodzić prosto w paszczę lwa? Może Harry po mnie nie przyjdzie? Może pozwoli mi zostać z Niallem? Może się nie wkurzy...
W momencie gdy zamknęłam oczy i już miałam zasnąć z ta myślą, zostałam brutalnie przywrócona do rzeczywistości. Drzwi otworzyły się ukazując wściekłego Harrego.
- Sophie wy..!
- Ćśśś! - uciszyłam Harrego i wskazałam na śpiącego blondyna - Nie budź go. Proszę ucisz się - wymamrotałam. Nie chciałam wciągać Nialla do realizacji mojego planu, który w ciągu kilku minut mógł się przemienić w kompletny niewypał.
- Chodź. Tutaj. Natychmiast - powiedział ściszonym głosem i kiwnął na mnie abym do niego podeszła. Jego zielone oczy wypalały dziury w mojej skórze. Ostrożnie uwolniłam się z objęć Nialla, próbowałam nawet cicho oddychać żeby go nie obudzić. Zamarłam gdy się poruszył. Obróciłam się aby zobaczyć czy wstał ale na szczęście się nie obudził. Wow, totalnie odpadł. Mój puls się uspokoił gdy odetchnęłam z ulgą ale przyspieszył gdy zobaczyłam mordercze spojrzenie Harrego.
- Obiecaj mi, że go nie obudzisz a z tobą pójdę - powiedziałam szybko ale cicho gdy wstawałam z łóżka blondyna. Oczy Harrego pociemniały gdy zlustrował mnie od góry do dołu. Racja, jestem w koszulce i bokserkach blondyna. 
- Nie masz prawa ze mną dyskutować Sophie. Nie zmuszaj mnie abym tam po ciebie wszedł. Chcesz wciągać w to Nialla?Wyjdź. Z. Tego. Pieprzonego. Pokoju. Natychmiast - wymówił po kolei każde słowo, jego ton sprawił, że nie chciałam się kłócić. Jeszcze raz spojrzałam na Nialla. Obrócił się wzdychając głośno. Nadal miał zamknięte oczy ale mogłam stwierdzić, że jego sen był lekki.
- Ćśśś, nie hałasuj! - poprosiłam. Cała się trzęsłam gdy szłam w jego stronę. Mój mózg pracował w spowolnionym tempie z przerażenia.
- Nie będziesz mną rządzić. I nie każ mi się powtarzać. Dzisiaj wykorzystałaś już wszystkie swoje szanse. Przywlecz tu natychmiast swój tyłek - syknął chłopak. Jeśli mógłby zabijać wzrokiem to byłabym już tylko kałużą krwi. Podeszłam do niego powoli, ale gdy tylko byłam wystarczająco blisko, złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie. Był przerażająco cichy gdy prowadził mnie korytarzem, a później wepchnął do swojego pokoju. Potknęłam się i zaczęłam upadać ale złapałam się jego łóżka aby zmniejszyć impet uderzenia. Skrzywiłam się upadając na tyłek i momentalnie przypomniałam sobie co robiłam wcześniej z Louisem. A dlaczego to zrobił? Bo Harry nie chciał i najwidoczniej nie mógł mnie ukarać. A czemu chciał mnie ukarać? Zniszczyłam jego pokój... Rozejrzałam się dookoła. Najwidoczniej posprzątał pokój, pościelił łóżko, a zniszczona szafka zniknęła. Więc dzisiaj nie będzie spał w moim łóżku. I widząc po jego minie ja chyba także. Spojrzałam się na niego. Patrzył na mnie w milczeniu, jego usta zaciśnięte były w cienką linię.
- Proszę powiedz coś - wymamrotałam po paru minutach.
- Mam do ciebie jedno pytanie. Naprawdę proste. Ale wymagam szczerej odpowiedzi - powiedział stanowczo.
- C...
Bez żadnego ostrzeżenia rzucił mnie na łóżko, a po chwili był nade mną. Zakrył mi usta ręką i wpatrywał się we mnie intensywnie.
- Har...
- Nie mów jeszcze - zamknął oczy, odetchnął głęboko i je otworzył - Powstrzymuję się przed daniem ci tego na co zasłużyłaś bo z jakiegoś powodu, chociaż mówiłem ci to już wiele razy, z jakiegoś powodu bardzo przejmuję się teraz twoim losem. Nic nowego co? Bo ty dobrze o tym wiesz cukiereczku, prawda? - powiedział przesłodzonym tonem, głaszcząc mnie kciukiem po policzku.
- Ja... - mocniej przycisnął mi swoją dłoń do ust.
- Nie mów. Po prostu pokiwaj głową na tak lub nie - zażądał stanowczo, mówiąc przez zaciśnięte zęby. Pokiwałam głową na tak. Oczywiście, że wiedziałam, ze coś do mnie czuje. Praktycznie mówił mi to przez cały dzień.
- Więc dlaczego - przełknął ślinę - jesteś taka okrutna? - dokończył z twarzą pozbawiona emocji. Zmarszczyłam brwi ale chłopak mówił dalej, tak jakby nie oczekiwał ode mnie odpowiedzi. Cały czas zatykał mi usta dłonią - Już postanowiłaś? To będzie Niall? Jest twoim czarującym księciem? To on zwala cię z nóg? Będziesz chciała założyć z nim kiedyś rodzinę?
Próbowałam odpowiedzieć mimo jego ręki.
- N...
- Powiedziałem nie odzywaj się! Nawet nie próbuj! - prosił a jego oczy stały się ciemniejsze - Nie dałaś mi żadnej szansy przez ostatnie dni. Nie ważne jak miły starałem się być, nie słuchałaś mnie, prowokowałaś i robiłaś te wszystkie rzeczy przez które chciałem cię ukarać! - krzyknął poruszony, był na skraju łez - Nie dałaś mi szansy, żebym ci udowodnił, że też mogę być dla ciebie dobry, bo jesteś zapatrzona w Nialla! Dlaczego jesteś taka okrutna? Cały czas sie do niego przymilasz wiedząc co ja do ciebie czuję. Dlaczego to mnie musisz nienawidzić? Dlaczego ja? Dlaczego jego uczucia są ważniejsze od moich? Dlaczego zawsze najpierw wybierasz jego? - wyszeptał. W jego oczach widziałam łzy. Nie mogłam powstrzymać poczucia winy gdy pokręcił głową powstrzymując się od krzyku - Wiem, że w szpitalu stwierdziłem, że powinnaś być z nim, ale zdałem sobie sprawę, że ja też nie dam rady bez ciebie. Bez ciebie będę zgubiony. Czemu tego nie widzisz? - uderzył w ścianę za moją głową i zamknął oczy - Nie widzisz jak bardzo staram się aby nie zrobić ci krzywdy? - powiedział delikatnie - Ale prawda, wracając do tematu, przecież chcesz, żebym cię skrzywdził! - chłopak znów krzyknął, a ja nawet nie mogłam się odezwać. Głowa mnie bolała od wszystkich krążących po niej myśli - Dlaczego tak bardzo chcesz, żebym cię nienawidził? Czym sobie na to zasłużyłem? - po jego policzku spłynęła łza ale szybko ją otarł, patrząc na mnie w zadziwieniu - Dlaczego nie dasz mi możliwości, żebym mógł ci pokazać, że też mogę być dobry? To wszystko o co cię proszę. O okazję do pokazania ci jak bardzo cię kocham. Chcę, żebyś przestała chcieć mnie nienawidzić - wymamrotał przykładając dłoń do mojego policzka - Dasz mi tą szansę? - w końcu uwolnił moje usta i mogłam się odezwać. Prawda. To słowo określało wszystko co Harry przed chwilą powiedział. Miał rację...Byłam ślepa. Milczałam próbując wymyślić jakąś odpowiedź.
- ja ehh....Ja cóż...yyy...taaa.
- A możesz powiedzieć coś konkretnego, proszę? - powiedział.
- O jaką...okazję...mnie prosisz? - ostrożnie dobrałam słowa.
- Chcę spędzić z tobą cały dzień. Tylko nasza dwójka. Przestałem naciskać na naszą randkę, bo to oczywiste, że nie chcesz na nią iść, ale naprawdę chcę spędzić z tobą sam jeden dzień. To dużo by dla mnie znaczyło. Chce cię mieć dla siebie przez 24 godziny.
- Kiedy?
Westchnął tak jakby zrzucił z siebie ogromy ciężar.
- Sama sobie wybierz byle to było przez przerwą świąteczną. Ale proszę...nie każ mi czekać zbyt długo...Nie lubię tego. I jeszcze...Fajnie by było gdybyś przestała chcieć, żebym cię znienawidził. A kiedy będziesz miała po prostu ochotę na ostry seks to mnie uprzedź okej?
- Robisz się śmiały - zauważyłam.
- Nie masz pojęcia o ile mi lżej po tym co ci powiedziałem - powiedział, pochylając się aby pocałować mnie w czoło - Ale obiecujesz mi ten jeden dzień?
- Obiecuję.
Wstał po czym zdjął koszulką i spodnie.
- Mogę spać w swoim pokoju? Proszę? - zapytałam cicho.
- Nie, powiedziałem, że śpisz u mnie. I że nie zjesz śniadania. Nadal się tego będę trzymał.
- Ale...
- Żadnych ale.  Przecież chciałaś żebym cię ukarał. To właśnie robię. A po tym jak zdemolowałaś mój pokój totalnie na to zasługujesz.
- Uderzyłeś mnie.
Wzdrygnął się na moje słowa a to co później powiedział było kompletnie szczere.
- Odnośnie tego...Przepraszam Sophie byłem cały nabuzowany i nie chciałem ci mówić tego co właśnie ci powiedziałem i straciłem kontrolę...Jak pocałuję to będzie lepiej?
- Już jest dobrze, nie jestem dzieckiem.
Harry wślizgnął się pod kołdrę i patrzył na mnie czekając jak zrobię to samo.
-Do następnego roku do mnie dołączysz? - rzucił sarkastycznie.
- Mogę iść po Padgetta?
- A mówiłaś, że nie jesteś dzieckiem - wywrócił oczami.
- Harry tylko ty wiesz jak wiele znaczy dla mnie Padgett. Jesteś szczęściarzem. Nawet Niall nie wie o jego wnętrzu.
- Dobra idź po niego skoro chcesz - powiedział beztrosko. Pokiwałam głową i podeszłam do drzwi. Weszłam do swojego pokoju, złapałam żółwia za pluszową nogę i zabrałam go z powrotem do pokoju Hazzy. Wskoczyłam pod kołdrę. Dziwne ale Harry niczego nie próbował, nawet mnie nie przytulił. Pstryknął palcami aby zgasić światło.
- Widać, że dobry stary Harry nie zmienił swoich upodobań...
- Ćśś chcę spać. Miałem wyczerpujący dzień, tak jak ty i chcę odpocząć. I nie jestem stary. Jestem młodszy od Nialla, tak dla jasności... - wymamrotał ochrypłym głosem. Po kilku sekundach postanowiłam znów się odezwać.
- Wiesz... Nie poszłam do pokoju Nialla żeby cię sprowokować. Usłyszał moje krzyki gdy byłam z Louisem, później zobaczył nas w łóżku i zabrał mnie ze sobą. Po prostu się mną zajmował... - powiedziałam delikatnie.
- Ale wiedziałaś, że mnie to wkurzy - powiedział - Wiedziałaś, że jeśli zabierze cię do swojego pokoju to tam wparuję...
- Tak, teraz tego żałuję.
- Serio?
- Harry troszczę się o ciebie bardziej niż to okazuję - westchnęłam, wtulając się w poduszkę.
- Dobrze wiedzieć... To jak ja. Pragnę cię bardziej niż to okazuję.
- Nie sądzę, że chowasz cokolwiek związanego z pożądaniem - zaśmiałam się lekko go drażniąc.
- naprawdę? - przysunął się bliżej i złapał mnie za udo - Nie masz pojęcia jak bardzo chciałem cię przelecieć gdy zniszczyłaś mój pokój. Nie mówiąc już o tym jak zobaczyłem, że leżysz z Niallem. Przeleciałbym cię na miejscu, obok śpiącego blondynka jeśli bym się nie kontrolował. Wepchnąłbym ci coś do ust abyś była cicho, żebyś nie obudziła Nialla gdy będziesz dochodzić tylko za pomocą moich palców...
- No weź chcę spać.. - warknęłam, próbując zignorować obrazy, które napłynęły do mojej głowy.
- Więc Louis miał rację...Takie gadzi cię podniecają - wiedziałam, że szczerzy się teraz jak idiota.
- Dobranoc Harry - rzuciłam.
- Słodkich snów Sophie.
________________________________________________________________________________
 Spóźnione życzenia  WSZYSTKIEGO NAJ i rozdział z mega otwartym Harrym dla GiveMeLove  ♥♥♥ Spełnienia marzeń miśka ;) Oraz Alex poprosiła mnie o dedyka dla swojej przyjaciółki Jadwigi <33

Ja chcę znów ferie...Szkoła mnie wykańcza.

Do następnego

xx Annie ♥

(edit) o Boże przepraszam, cały tydzień myślałam, że rozdział ma być na czwartek a patrzę teraz do kalendarza i okazało się, że zapowiedziałam wam go na środę...mega mi głupio i ogromnie przepraszam :c I głupio mi, ze nie dodałam jak dziewczyny miały urodziny ;////